اتفاقيه زواج

الفصل العاشر

اتكلمت ليلى وهى ملاحظه الصدمه على نور وعمر: انا حكيت كل حاجه لماما

رقيه بحنان: دى صفحه وخلصت بس مكنش لازم نقفلها قبل ما نشكرك

نور بحنان : مفيش داعى لشكرى ده واجبى

رقيه وهى بتحضنها : هو مفيش داعى فعلا بس مش لأن ده واجبك لا ده لان مفيش شكر بين الأم وبنتها يا بنتى طبعت بوسه تانيه على شعرها وطلعت هى وليلى

وقفت نور بصدمه وحزن
قرب منها عمر وهو ملاحظ انها بتحاول تخفى دموعها بضعف

عمر بحنان وهو بيمسك أيدها : مالك

نور بمرارة : عمر ممكن تسيبنى لوحدى

عمر بقلق وهو بيحاوط وشها بأيديه : مالك

نور بتعب وهى بتبعد أيده : تعبانه من إمبارح منمتش كويس انت اكيد لسه مكلتش روح اتغدا وانا هنام

وقف عمر بتعجب ونور بتسحب الغطا على شعرها وتنام قفل النور وطلع وهو متعجب

بعد خروج عمر بعدت نور الغطا ودخلت حمام الوضه

غسلت وشها بعنف وركزت على المرايه : انتى مش من حقك تبكى بعدت دموعها بسرعه قبل نزولها

طلعت من الحمام وطلعت صوره من شنطتها بصوت ضعيف  : عارفه انى مليش الحق ده بس ممكن اقول انى اتوحشتك كملت بصوت باكى : ماما

ركزت على صوره جدها : محتجاك بعديك رجعت وحدى تانى

قاطع كلامها دخول عمر قرب بهدوء : نور

اتصدمت من دخوله قرب منها ومسك الصوره أتأملها كانت صوره لراجل عجوز مبتسم وشابه جميله بتمسك طفله بتضحك

نور بحزن وهى بتخفى دموعها ببسمه : ماما وجدو كملت وهى مركزه على عيونه بضحكه حزينه قلتلك ان عيلتى صغيره

عمر بحزن : هو ليه ابوكى

قاطعته نور بعنف : مستر محمد مش فرد من عيلتى تابعت بحزن هو مش محتاجنى

مسك عمر كتفها بحنان :  نور عيلتى هى عيلتك

بعدت نور ايده بشراسه : عمر قولتلك انى بستحمل كل حاجه إلا الشفقه احنا كلها السنه دى وهننفصل فبلاش الشفقه دى

طلعت وسابت عمر فى صدمه : ده مش طبيعى هى اكيد وراها سر وقف يتأمل الصوره بحزن او جرح

فى الصالون والكل قاعد مع شريف

فضل عمر يتأمل نور بتعجب كانت بتضحك وتتكلم عادى مش هى الكانت فوق قاطع تفكيره صوت شريف: عمر انا كويس دلوقتى انت لازم ترجع فرنسا على الاقل على شان الدكتوراه كمل بسعاده انت تعبت فى غيابى مصطفى حكالى

عمر بحرج وهو بيضغط على أيديه: على العكس مصطفى هو التعب حتى هو السافر اسكندريه علشان الشغل