🚒YANGIN VAR! [BXB]

🚨14🚨

07.11.2021
Pazar

MEDYA: Zakkum/Ben ne yangınlar gördüm

Bölümü biraz kısa kestim çünkü inanır mısınız her zamanki gibi hastayım aslskskdndndnd

🚒Keyifli okumalar

°°°

Elimde siyah bir bez poşetle arşınladığım merdiven basamakları beni çatıya ulaştırdığında elimi merdiven korkuluğuna dayayıp derin bir nefes aldım ve çatıya ilk adımımı attım.

Ruhum yorgundu benim.

Kalbim birazdan çatıya gelecek olan adamın varlığı yüzünden mi yoksa dün ölümüne bir nevi sebep olduğum kız çocuğu yüzünden mi böylesine sıkışıyordu?

Bilmiyordum. Ben bir bilinmezlik labirenti gibiydim, içimden çıkamıyordum...

Boş bakışlarla çevremi süzüp -mekan zaman algım noksandı zaten- kulağıma onun adım sesleri dolunca kafama siyah bez poşeti geçirdim nefesimi tutarak. Ben bu müphem durumdayken onun duygularını incitmemek içindi bu önlemim. On dört yılına saygım vardı çünkü.

[Müphem: açık seçik olmayan, belirsiz.]

Adım sesleri iyice yaklaşırken daha beter sıkışan göğsümü ovup kafamda poşet olmasına rağmen yumdum gözlerimi. Beynim bu göz yumuşla bile rehabilitasyon merkezindeki kız çocuğunu gözümün önüne getirdiğinden ve beynim katili olduğum bebeğin ağlayışlarını da zihnime nüfuz ettiğinden kafamın içindeki sesi bastırmak için kendi sesime başvurdum.

"Geldin." dedim adım sesleri tam arkamda durunca yorgun argın bir sesle. Poşet yüzünden bir garip çıkmıştı sesim.

Ayakkabısını yere hafiften sürtünce bunu bir cevap olarak algılayıp yutkundum.

"Uykunu bölme bir daha ben yüzünden Donsuz." derken kırgın çıkmıştı sesim.

Benim için uykusuz kalmak...

"Eve git ve uyu sıcak yatağında." deyip parmaklarımla oynadım.

Ansızın sırtımda bir el hissedince -titriyordu o el- yumruklarımı sıktım ağlamamak için. Bu bile yelkenleri koyvermem için bir sebepti, fark etmişti bendeki buhranı bu adam.

Sırtımdaki elini sırtıma bir şey yazıyor gibi duran parmağı takip edince ona odaklanmaya çalıştım gözlerimi sımsıkı yumup. Kalbim o kadar çok kasılıyordu ki canımı yakıyordu bu.

K-U-R-B-A-N

Parmağı kelimeyi bitirirmiş gibi birkaç saniye hareketsiz durup tekrar hareketlendiğinde dudaklarımı bastırdım birbirine zihnime yürüyemediği ve ona uzanan bir el olmadığı için dumandan zehirlenip ölen kız çocuğu geldiğinden.

Tekrar hareketlendi sonra parmağı...

C-A-N-I-N-A

Olma kurban bu cana olma! Bu can kıyıyor ya canlara!..

Parmağının yerini sırtımı okşayan eli alınca "Ben... yine.. katil oldum... Donsuz." dedim kendimi tutamayıp isyan eder gibi.

Olan buydu evet...

"Katil bu adam, sevme onu." derken arkadan belime sarılan bir çift kolla titredi tüm vücudum.

Ben hiç böyle sarıp sarmalanmamıştım ki...

"Ben katil..." derken omzumda hissettiğim sıkı öpücükle dudaklarımı ısırdım tüm gücümle ağlamamak için.

"Hak etmiyorum!" deyip başımı öne eğerken artık tutamadım yaşlarımı.