လြန္းဝဠာတည္တစ္ေယာက္ မုေယာတို႔ကားေနာက္ကလိုက္ခဲ့၍ မုေယာေနတဲ့ေနရာအားသိခဲ့ရသည္။သူဒီေန႔အရမ္းေတြေပ်ာ္ေနပါသည္။သူရိုင္းကိုျပန္ေတြ႕ရတာေၾကာင့္ပင္။မေမ်ွာ္လင့္ဘဲ ရိုင္းကအိမ္ေထာင္ေတာင္ျပဳလိုက္ေသးသည္။သူ႔ကိုအေတာ္ပင္စိတ္နာသြားသည္ထင္ပါရဲ႕။သူရိုင္းနွင့္အတူျပန္ေနဖို႔ရန္ ရိုင္းအမ်ိဳးသမီးအားကြာရွင္းခိုင္းဖို႔ေတာင္သူေတြးမိသည္။ထိုအမ်ိဳးသမီးက ဆံုးသြားၿပီဆို၍သူေသမင္းကိုပင္ေက်းဇူးတင္ရမလို။
သူ႔ကေလးေလးက အရင္ကထက္ပင္အမ်ားႀကီးခ်စ္ဖို႔ေကာင္လာသည္။သူ႔အား အရင္လိုရင္ခုန္ေစသူေလးပင္။အမ်ားႀကီးရင့္က်က္ေနေသာ္လည္း သူ႔မ်က္စိထဲတြင္ေတာ့ကေလးေလးသာ။သူရိုင္းဆီကျပန္လာေတာ့ လမ္းတခုအေကြ႕
"အမေလး_!"
အေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္အားဝင္တိုက္မ မလိုျဖစ္သြားသည္။သူအျမန္ပင္ကား ဘရိတ္အုပ္ကာ ကားေပၚမွဆင္းလိုက္သည္။
"အေဒၚ ဘာျဖစ္သြားေသးလဲဗ်"
"အမွတ္တမဲ့ဆိုေတာ့လန္႔သြားတာပါ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးကြယ္ ဟင္_မင္းလြန္းဝဠာတည္မဟုတ္လား'
စကားေျပာေနရင္းသူ႔နံမည္အား ေခၚေသာအေဒၚႀကီးကိုသူေသခ်ာ ၾကည့္မိသည္။
"ဟင္_ႀကီးတုတ္_ႀကီးတုတ္မလား"
"ဟုတ္တယ္ ႀကီးတုတ္ပါ_"
"ႀကီးတုတ္ခုဘယ္မွာေနတာလဲ_"
"မုေယာေလးနဲ႔ပဲေနတာေလ_"
သူအႀကံတစ္ခုရသြားသည္။
"ဒါဆို ကြၽန္ေတာ္လိုက္ပို႔ေပးမယ္ေလ_"
"ရပါတယ္ကြယ္ မုေယာက_"
"ကြၽန္ေတာ္ ခုနပဲရိုင္းနဲ႔ေတြ႕ၿပီးၿပီ ျဖစ္ခဲ့သမ်ွလည္းကြၽန္ေတာ္ေတာင္းပန္ခ်င္တယ္ ရိုင္းခြင့္လႊတ္တဲ့အထိ_"
ေဒၚတုတ္တစ္ေယာက္ လြန္းဝဠာတည္ ကညာမေျပာဘူးဆိုတာသူယံုပါသည္။သူလည္းထိုကေလးေတြအား အျမန္ဆံုးအဆင္ေျပေစခ်င္ပါသည္။ထိုကာလေတြအတြင္း မုေယာေလးမွာအလြန္ခက္ခဲ ခဲ့သည္ကို သူအသိဆံုးပါေလ။
လြန္းဝဠာတည္တစ္ေယာက္ေဒၚတုတ္အားလိုက္ပို႔ရန္ မုေယာတို႔အိမ္သို႔ေမာင္းလာခဲ့သည္။
YOU ARE READING
မင္းပဲကိုယ့္အခ်စ္ မင်းပဲကိုယ့်အချစ် (Complete)
Non-Fictionအရာအားလံုးကိုခြင့္လႊတ္နားလည္ရတာသိပ္ ပင္ပန္းတာပဲကိုကိုသိလား<3 အရာအားလုံးကိုခွင့်လွှတ်နားလည်ရတာသိပ် ပင်ပန်းတာပဲကိုကိုသိလား<3
