၀၂၂- ဈေးဆစ်ခြင်း

Start from the beginning
                                    

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

[Zawgyi]

"မင္း..."

သြမ့္ထင္း႐ႊမ္ စုႏြမ္ႏြမ္ဒီလိုအကြက္ေ႐ြ႕လိုက္မယ္လို႔ လုံးဝမေမွ်ာ္လင့္ထားေပ။ အခ်ိန္ခဏေလာက္၊ သူလုံးဝဆြံ႕အသြားသည္။ သူ စစ္ပင္းရဲ႕ ငိုသံနဲ႔ေျပာေနတဲ့စကားကို လုံးဝလစ္လ်ဴရႉထားလိုက္သည္။

"သခင္၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တကယ္ပဲျပန္သင့္ၿပီထင္တယ္။ ညေမွာင္လာေတာ့မယ္ေလ။"

အဲ့ဒါကအမွန္ပဲ၊ ေနက လုံးဝဝင္သြားေတာ့မယ့္အခ်ိန္ ျဖစ္ေနၿပီ။ သူ႔ရဲ႕အနီေရာင္သန္းေနတဲ့ မ်က္ႏွာတစ္ဝက္ေလာက္ကိုပဲ ေတြ႕ႏိုင္ေတာ့သည္။

သြမ့္ထင္း႐ႊမ္ ဒီအႀကံေကာင္းကို အလ်င္အျမန္ဆုပ္ကိုင္ၿပီး စစ္ပင္းနဲ႔တူတူထြက္သြားလိုက္ခ်င္သည္။ ဒါေပမယ့္ မုန္းစရာအေကာင္းဆုံးကိစၥက... မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ။ ဒီအေမႊးနံ႔ကဘာလဲ။ ဘယ္လိုလုပ္ အဲ့ဒီ့အနံ႔က ပိုပိုၿပီးေမႊးလာႏိုင္ရတာလဲ။ အမတ္မင္းေလး တိုက္ပြဲကို ရႈံးနိမ့္ၿပီးသားျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဒါ သူတစ္ခါမွမစားဖူးတဲ့အရာဆိုတာ လုံးဝသံသယရွိစရာမလိုပဲ ေသခ်ာေနတယ္ေလ။

အေမႊးနံ႔က အရမ္းသိသာထင္ရွားလြန္းတယ္။ သူ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေနလာခဲ့တဲ့ အခ်ိန္အတြင္းမွာ၊ ဒီလိုမ်ိဳးသူ႔ရဲ႕ႏွလုံးသားနဲ႔အသည္းကို ဖမ္းဆုပ္လိုက္ႏိုင္တဲ့ ေမႊးရနံ႔မ်ိဳး တစ္ခါမွမႀကဳံခဲ့ဖူးေပ။ အဲ့ဒီ့အိုးထဲမွာ ဘာပဲရွိေနေန အိုးတစ္ခုလုံးကိုပါ မ်ိဳခ်ခ်င္ရေလာက္တဲ့အထိ လူတစ္ေယာက္ကိုလုပ္ႏိုင္သည္မွာ အမွန္ပင္မုန္းစရာေကာင္းေပသည္။

"ကြၽန္မကို သိုင္းပညာသင္ေပးပါ၊ အဲ့ဒါဆို ကြၽန္မရွင့္ကို တစ္လစာအစားအေသာက္ေတြေပးမယ္။"

စုႏြမ္ႏြမ္ သြမ့္ထင္း႐ႊမ္ရဲ႕မ်က္ႏွာအမူအရာကို ေသခ်ာေပါက္အကဲခတ္ႏိုင္သည္။ သူ အဲ့ဒီ့ေနရာမွာပဲ ၾကက္ေသေသေနၿပီး ခ်ီတုံခ်တုံျဖစ္ေနပုံကိုၾကည့္ၿပီး၊ အေျခအေနေတြကို သူမဘက္ပါလာေအာင္ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ဖို႔ အခ်ိန္ေကာင္းပဲဆိုတာ သိလိုက္သည္။

"တစ္လ ဟုတ္လား။ မင္းက ငါ့ကို အစာေလးတစ္ေခါက္ေလာက္ေကြၽးၿပီး ေမာင္းထုတ္လို႔ရတဲ့ သူေတာင္းစားတစ္ေယာက္လို႔ ထင္ေနတာလား။"

The Feast (စားတော်ပွဲ)Where stories live. Discover now