Blame || Choi Yeonjun

(9)

+82 145 *******

-Burası sizin eviniz değil mi?
-Annende yalnız başına,nasıl bir evlatsın? -Böyle tehlikeli bir dönemde yalnız bırakılır mı?
-Ama anneni korumak için artık çok geç.
- Bence gel ve yapacaklarımı gör.

Okuduklarım şeyler ile gözlerim irice açılmıştı.Sanki tüm bedenim hareket etme işlevini yitirmişti.

Evimin fotoğrafını atmıştı! Evimdeydi! Annemin canı tehlikedeydi!

"Yalvarırım ona bir şey olmasın!"
Dedim kendi kendime.

Montumu aldım ve arkadan bana seslenen çocukları umursamadan dışarı çıktım.

Deli gibi ağlayarak koşuyordum,lanet arabam olmadığı için taksi arıyordum. Arabasız oraya varmam çok uzun sürerdi.

Aklıma çok kötü şeyler geliyordu...

Karşıdan gelen arabanın önüne geçtim ve durması için elimi salladım,son anda durunca hemen şoför koltuğunun yanına oturdum.

"Beyefendi yalvarırım diyeceğim yere götürün!"

Adam şaşkındı ve sadece başını sallamakla yetinmişti,dakikalar sonra evimin önüne geldiğimde arabadan indim.

Her yaklaştıkça kalbim hızla atıyordu,çok korkuyordum hemde fazlasıyla. Ses gelmiyordu.

Biraz daha yaklaştığımda kapının üzerine yapıştırılmış olan notu gördüm.

'Keşke beni daha önce dinleyip geri çekilseydin,burnunu sokmasaydın.O zaman şimdi annen sana yemek hazırlıyor olurdu.'

"Hayır hayır! Anne!"
Dedim bağırarak ve sertçe kapıyı açıp içeri girdim.

Işıklar kapatılmıştı,sadece lamba ve ay ışığı içeriyi aydınlatıyordu.

Biraz daha ilerlediğimde sıvı bir şeye basmıştım.

Bu bir kandı.Annemin kanı.

Yerde olan gözlerimi kaldırdığımda yerde kanlar içinde yatan annemi görmüştüm.

İşte o an dünyam başıma yıkılmıştı.