Το καταραμένο χωριό

~~Πριν την κατάρα~~

O Ιάσωνας καθόταν μπροστά από το παράθυρο και κοιτούσε το παζάρι. Κυρίες πουλούσαν κάθε λογής πράγματα, από μενταγιόν ,που έλεγαν ότι σε προστάτευαν από τις κακές οντότητες, μέχρι και κάρτες ταρώ. Ο Ιάσωνας όμως δεν πίστευε ούτε στην μαγεία αλλά ούτε και στο μεταφυσικό, θεωρούσε ότι αυτά είναι ιστοριές σαλεμένων ανθρώπων που ο μόνος σκοπός τους είναι να τρομάξουν τον κόσμο και έτσι να πλουτίσουν. <<Πως πέρασε έτσι η ώρα.>>, είπε κοιτώντας το ρολόι του, και έτρεξε να ετοιμαστεί για να φύγει.

Μετά από λίγο βγήκε από το αρχοντικό του, φορώντας ένα σκούρο μπλέ πουκάμισο, ένα γκρί σκούρο παντελόνι και μια μαύρη μακριά, μέχρι τα γόνατα, καπαρντίνα. Άρχισε λοιπόν να περπαταεί και αφού πέρασε απο πολλά γραφικά στενά στάθηκε απέξω από το βιβλιοπωλείο, κοιτώντας την βιτρίνα. Αφού εξέτασε προσεκτικά τα αντικείμενα που βρίσκονταν εκεί, είδε μια πέννα και ένα δοχείο μελανίου,αμέσως ένα χαμόγελο ξεγλίστρησε από τα χείλη του και με χαρά μπήκε μέσα.

Το βιβλιοπωλείο ήταν ένα παλιό, ξύλινο κτήριο με πολλά ράφια και όπου και να κοιτάξεις υπήρχαν βιβλία. Προχωρόντας πιό μέσα στο μαγαζί ο Ιάσωνας φώναξε <<Είναι κανείς εδω;>> , πριν προλάβει όμως να τελειώσει την φράση του, σκόνταψε πανώ σε μια στοίβα βιβλία, αμέσως μόλις έπεσε κάτω άκουσε βήματα μαζί με τρίξιματα από τις παλιές ξύλινες σκάλες και κατάλαβε ότι κάποιος κατεβαίνει.

Πίσω από το ένα ράφι ξεπρόβαλλε ο Κύριος Αχιλλέας, ένας άντρας ηλικιωμένος περίπου στα εβδομήντα του, φορώντας την ρόμπα του και τα γνωστά γυαλάκια του. << Ιάσωνα!>> είπε με πολύ ενθουσιασμό. Οι δύο άντρες χαιρετήθηκαν σαν να είχαν να δουν ο ένας τον άλλον πολύ καιρό.Αφού τελείωσαν με τις χαιρετούρες, ο Ιάσωνας αγόρασε το δοχείο της μελάνης καθώς και την πέννα που είχε δει στην βιτρίνα του καταστήματος, βγήκε από το βιβλιοπωλείο και συνέχιζε να περπατάει.

Αργότερα και αφού είχε περπατήσει για αρκετή ώρα, έφτασε μπροστά από το δημαρχείο.  Έσπρωξε την πόρτα και μπήκε μέσα, είδε την Λουίζα,την γραμματέα του δημάρχου, μια χαρωπή κοπέλα με ξανθά σγουρά μαλλιά.