Solo quería que me compraras galletas☹️🤙🏼

Pero bien. No es nada grave, me encontré con su hermana hace un rato y me dijo que el pobre Taehyungie está enfermo :c

Eso necesitaba saber

Te amo, gracias❤️

Channie❣️

Yo también quiero que me ames :c

También te amo n.n


Al obtener la información que necesitaba, una loca idea pasó por su cabeza, ¿qué tal si lo visitaba? ¿sería una buena idea? No lo sabía, solo quería verlo.

[...]

ㅡMuy bien, Jungkook  solo debes ir y preguntar por élㅡse dijo a sí mismo frente al espejo mientras arreglaba su cabello naranjaㅡSolo debes sonreír como a él le gusta y se sentirá mejorㅡsonrió, aún viéndose, pero rápidamente borró su sonrisa, sintiéndose ridículo por eso, no le gustaba mucho verse sonreír, a veces le apenaba.

Terminó de arreglar su ropa y salió hacia la casa de los Kim luego de avisarle a su madre. Caminó un par de cuadras hasta que se encontró con la bonita casa. Se sintió mucho más nervioso estando ahí, pero ya no podía solo irse.

Tocó la puerta un par de veces hasta que una linda chica castaña abrió. Jenni le sonrió ampliamente, haciéndolo sentir un poco incómodo con eso.

ㅡ¡Kookie!

ㅡUh, Jenni, holaㅡsaludóㅡ¿Está Taehyung ?

ㅡ¿Eres amigo de mi hermanito?ㅡse sorprendió.

ㅡSi, algo así, vine a ver cómo estaba, supe que enfermóㅡrascó su nuca con nerviosismo.

ㅡ¡Claro, pasa!

Jenni no lo dejaba de ver con ojos brillantes, y no era para menos, el chico más bonito de su clase estaba en su casa, y aunque las razones de su visita no eran ella, se conformaba con tenerlo ahí.

ㅡQuiero ver a Taehyung ㅡrespondió con simpleza, no quería ser grosero, pero se estaba fastidiando un poco.

ㅡEh, está bienㅡsonrió apenadaㅡEstá en su habitación, es la primera subiendo las escalerasㅡindicó, señalando el segundo pisoㅡNo te acerques mucho, está todo mocoso.

ㅡGraciasㅡempezó a subir las escaleras, pensando en qué rayos le iba a decir a Taehyung, estaba resultando ser algo vergonzoso, él nunca hacía esas cosas.

ㅡPor cierto, Kookie, gracias por venir, yo debo ir a trabajar y vengo hasta tarde, espero verte de nuevoㅡle dijo con dulzura.

Entonces Jungkook creyó que no debía ser tan rudo, por lo que le devolvió una sonrisa amable junto un asentimiento antes de subir.

Cuando entró a la habitación de Taehyung, sintió calidez en su pecho, todo se veía como él, tan tierno y adorable. En las paredes logró ver fotos de él y su hermana, también algunos cuadros y diplomas, como todo un chico de su edad.

Lo vio acostado en su cama, todo su cuerpo cubierto por las sábanas; al acercarse se dio cuenta de que su pequeña naricita estaba roja al igual que sus lindas mejillas.

Taehyung abrió sus ojos poco a poco, encontrándose con los ojos de Jungkook. Dio un pequeño respingo por la sorpresa, y se cubrió completamente con las sábanas, no estaba en su mejor condición.

ㅡ Jungkook, holaㅡsaludó en voz baja e irregular debido a la tosㅡ¿Qué haces aquí? No me veasㅡse apresuró a cubrirse.

ㅡNo seas tonto, quítate eso, vas a ahogarte.

ㅡNo, estoy despeinado, tengo mocos y estoy usando pijama aúnㅡse sonrojó, pero Jungkook no pudo verlo.

ㅡTe ves lindo asíㅡsoltó, sintiendo sus propias mejillas calentarse.

Taehyung asomó sus ojos fuera de su sábana y lo miró directo a los ojos. ¿Cómo debía reaccionar ante esos comentarios?

ㅡ¿Por qué debería?ㅡle sonrió con ternuraㅡ¿Tienes hambre? Puedo hacer algo si quieres.

ㅡ¿Sabes cocinar?

ㅡNo, pero puedo intentar hacer algo simple... Si quieres.

El menor se limitó a asentir, aún sin salir de su sábana. Su corazón latía muy rápido, no quería seguir cayendo ante Jeon Jungkook, era demasiado para él, además, tan pronto supiera sobre su situación, lo dejaría, tal y como todos hacían.

ㅡ¡Mierda!ㅡse quejó por quinta vez, apagando el fuego.

Jungkook se estaba esforzando, cocinar no era su fuerte, ni siquiera sabía con exactitud por qué se había ofrecido a preparar algo, lo que él hacía nunca era comestible, y no quería que Taehyung se enfermara más.

Luego de otros largos minutos, al fin terminó. Vertió un poco de sopa en un plato hondo, limpió el desastre que había hecho con las verduras y subió a la habitación del menor.

ㅡYa vineㅡavisó, cerrando la puerta tras élㅡTraté de hacer una sopa de letras, espero que no te enfermes más de lo que ya estásㅡbromeó, aunque era verdad.

Taehyung rió por lo bajo, arregló su cabello con sus manos y se sentó en la cama. Jungkook se sentó en la orilla, a su lado. Ambos muy nerviosos con la cercanía, pero a la vez muy cómodos.

ㅡBien, di Aㅡpidió Jungkook, tomando un poco de sopa con la cuchara.

ㅡNo soy un niño, ¿sabes? Puedo hacerloㅡtrató de agarrar el plato, pero Jungkook lo apartó, causando que frunciera el ceño.

ㅡDi Aㅡrepitió.

Taehyung suspiró y de mala gana abrió la boca. Jungkook muy satisfecho sonrió y empezó a alimentarlo como si fuera un niño pequeño, y aunque al principio, Taehyung estaba muy avergonzado, logró controlarse, viéndolo como un lindo acto porque tal vez, Jungkook estaba sacando una faceta que nadie había visto, cosa que lo hacía sentir muy feliz.

 Jungkook muy satisfecho sonrió y empezó a alimentarlo como si fuera un niño pequeño, y aunque al principio, Taehyung estaba muy avergonzado, logró controlarse, viéndolo como un lindo acto porque tal vez, Jungkook estaba sacando una faceta que nad...

Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.

Espero y les guste.

Perdón por la tardanza:(

 Cookies ♥︎ KookvTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon