Zawzi
သီရိေမသည္ ဗညားသီဟ ရ့ဲ ဦးေခါင္းကို ပိတ္စအမဲျဖင့္ထုတ္ပိုးလိုက္သည္
ေရႊဇင္အမတ္ႀကီးကေတာ့ စိတ္မေကာင္းရံုကလြဲပီး ဘာ့မွမလုပ္ႏိုင္ေပ
ျပည္မွာ ခနနားပီး ဒဏ္ရာရေသာ တပ္သားမ်ားကို ေဆးကုေပးရန္ တပ္ေဆးသမားေတာ္မ်ားျပင္ဆင္ေနၾကသည္
ထိုစဥ္ ~~~
"ဒီမွာ႐ွင့္"
ဘယ္ကလာမွန္းမသိတ့ဲ အသံခ်ိဳခ်ိဳေလး ကို မ်က္စိတစ္ခ်က္ေဝွ့ပီးက်ိလိုက္သည္
*လွပါေပတယ္ အျပစ္ကင္းစင္တ့ဲ အျပံဳး ျဖဴ စင္လြန္းတ့ဲ မ်က္လံုးဝိုင္းဝိုင္းေလးန႔ဲ လွရက္ပါေပတယ္*
"ဒီက စစ္သူႀကီးက လက္မွာ ဒဏ္ရာ ရထားတယ္
သိပ္မနက္ပင္မ့ဲ အသင့္ ကိုယ္က ျဖဴ ေရာ္ေရာ္ေလးပဲ ရိွေတာ့တာမလို႔ ဂ႐ုစိုက္သင့္ပါေပတယ္"
သီရိေမ၏ခႏၥာကိုယ္က မိန္းခေလးမို႔ ျဖဴေရာ္ေရာ္ေလးပင္ အားနဲသည္ဟုထင္ရေပသည္ စစ္ဝတ္ခ်ပ္ကာတို႔ျဖင့္ဖံုးအုပ္ထားသည္မို႔ တစ္ဖက္လူက မိန္းခေလးလို႔မျမင္ေပ အားနည္းေနသည့္ ဒဏ္ရာ ရထားသည့္သူလို႔သာျမင္သည္ထင္၏ လက္ကဒဏ္ရာသည္လဲ မေျပာပေလာက္ ဘယ္တုန္းက ရသြားလဲေတာင္ မိမိကိုယ္ မိမိ မသိေပ
ဒင္းအေ႐ွ႕ေရာက္သြားမွ ရ့ဲရင့္လွသည့္က်ားႀကီးမွ ယုန္သငယ္ေလးအသြင္သို႔ ေျပာင္းလဲသြားေလသည္
"အကြၽန္ႏုပ္ေဆးထ့ဲ ေပးမွာမလို႔ အသင့္လက္ေလး ခနေလာက္ကမ္းေပးပါ"
တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ေျပာေနတာေတာင္ခ်ိဳၿမိန္ေနသေယာင္
သီရိေမ-"ေကာင္းပါၿပီ"
သီရိေမ-"အကြၽန္ႏုပ္စစ္ပြဲမ်ားစြာတိုက္လာတာ အရင္က အသင့္ကို ဒီမွာ မေတြ႔ဖူးပါ အသင္ က ဘယ္ကနည္း"
"အကြၽန္ႏုပ္ သမားေတာ္ စဖစ္တာ သိပ္မၾကာေသးပါ ဒါန႔ဲ အသင္က ခႏၶာကိုယ္တင္ မိန္းခေလး သဖြယ္ ဖစ္တာမဟုတ္ အသံသည္ လည္း မိန္းခေလး လိုျဖစ္ေနပါေရာလား စစ္ပြဲထဲတြင္ အသင္ဘယ္လိုတိုက္လာလဲ အကြၽန္ႏုပ္ မေတြးတက္" ဟု ရီၿပီးေျပာလိုက္ေတာ့
ရ့ဲရင့္လွေသာ သီရိေမ တစ္ေယာက္ ဒီသမားေတာ္ေ႐ွ႕ေမွာက္ေရာက္မွ ငိုခ်င္သလိုပင္ဖစ္လာသည္
YOU ARE READING
အမိန္႔ေတာ္
Historical Fictionပထမဆံုးေရးတာမလို႔ အမွားပါရင္ခြင့္လြတ္ေပးၾကပါ ပထမဆုံးရေးတာမလို့ အမှားပါရင်ခွင့်လွတ်ပေးကြပါ
