Pisanina jako forma terapii

Październik

12.10.2021

Często używając dużych słów sama czuję się większa, przez co wiem już, że nie jestem i póki będę je brać, nie będę przerostem treści nad formą. W swojej głowie jestem wybawcą grzesznych myśli, daje im świadomość istotności ich istnienia. Regres jakiego doświadczam odbiera mi mowe dosłownie jak i w przenośni, niedługo już niczym nie będę się wyróżniać. Tabletki, przez które z dnia na dzień tracę cząstkę siebie, wyraźnie dają mi do zrozumienia jak bardzo konwencjonalna się staję. Moja sztuka traci swoją istotę, a ja żałośnie ratuję swoją wenę pisząc o jej braku. Absurd

23.10.2021
Wszyscy siedzimy na chwiejnych krzesłach, opieramy swój krzywy kręgosłup moralny o błędne przekonania i pozwalamy przytwierdzać je sobie do skorupy naszego mózgu, przy okazji nieodwracalnie go uszkadzając i kodując na stałe informacje znane nam jako "fakty". Do stóp fatum przyśrubowało nam cegły, na nos nałożono nam obskurne i tandetne okulary dla dorosłych, a na koniec wmówiono nam że dzięki temu jesteśmy przystosowani.
Przed oczami postawiono ogromny drewniany zegar i kazano żyć w rytm schematu jego tykania.
Pokazano nam perspektywe, jednocześnie nie informując nas że jest ich więcej.
Podano nam tace, a na niej wartości, które bez zastanowienia zjedliśmy ze smakiem.

Tonę w przyziemności udając, że potrafię pływać.

24.10.2021
My piękne i barwne kwiaty sięgające wyżej, a niżeli pozornie jest to osiągalne, mamy niepochamowaną potrzebę wzrostu, samodoskonalenia, przekraczania granic pozornie nieprzekraczalnych. Patrzymy z góry na stokrotki i słuchamy jak wykłócają się między sobą, która z nich ma bielsze, piękniejsze płatki i uśmiechamy się pod nosem. Myślimy sobie co sprawiło, że to właśnie te stokrotki są powszechnire znane, lubiane i zrywane. Nas nikt nie dotyka.Wspomniane ów stokrotki odnajdują się na polanie, znajdują drugie połówki, całymi dniami beztrosko tańczą w rytm wiatru i nie rozmyślają nad nieuchronnym końcem, perspektywą szerszą a niżeli ta łąka, na której dane jest im obcować, pragną przyziemności i ją mają. My natomiast dzień w dzień głowimy się nad potrzebami, których nie jesteśmy w stanie ziścić, gdyż świat ma dla nas za mało do zaoferowania. My wysokie kwiaty zazdrościmy im uwagi, potrzeb i percepcji, bo nigdy nie zaznamy spełnienia w wymiarze fizycznym, a świadomość tego powoli wykańcza nas z dnia na dzień. Więdniemy w pięknym stylu, ale co nam z tego skoro nikt nie jest w stanie dostrzec ogromu istoty naszego istnienia i pojąć świadomości wykraczającej poza proste schematy. Czujemy sie niedoceniani i desperacko pragniemy pochwał, których nasze wygórowane ego i tak nie przyswoi.

26.10.21
Jak wykarmić zgłodniałe podziw ego
mając do dyspozycji tak marne słowa, pochodzące z tak żałosnych ust?
Żadne z was niech nie śmie mówić do mnie
tym piskliwym, bezdźwięcznym głosem.
Nędzne wydmuszki bez wyrazu, charakteru i smaku.

Sucho mi w ustach
tym razem nie z nerwów
wypłukaliście mnie z nich
nie czuję już
stresu
lęku
smutku
gniewu
wstrętu
podniecenia

Obmyliście mnie gąbką zmywając mi z twarzy
ból,
żal,
rozczarowanie,
tęsknote,
radość,

Zostawiliście mnie sam na sam z ulgą
Jak mamy poradzić sobie we dwie?
Pozbawiliście mnie wszystkiego, co czyniło mnie ludzkim
ale to chyba dobrze prawda?
Ludzie to marny twór, im dalej mi od nich tym lepiej.