🏔Chapter (25)🏔

519 51 15
                                    

*Zawgyi*

မတည္ျမဲတဲ့အရာေတြၾကားထဲမွာ မင္းကိုယ့္ကိုဘယ္အခ်ိန္ပစ္သြားမလဲ ဆိုတာကို စိုးရိမ္ေနရတာက ထိပ္ဆံုး...။

...

"ခြန့္ငယ္..။ကိုယ္ မင္းေလးကိုစိတ္မခ်ဘူးကြာ"

ဦးခြန္၏စကားေၾကာင့္ ကရနက္ လဲေလ်ာင္းေနရာမွ ဦးခြန္ကို မ်က္လံုးေလးလွန္ကာျပန္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ကရနက္၏ရင္ေခါင္းေနရာအထိ ေနရာယူထားသည္က အနီေရာင္ကတီၲပါေစာင္ေလးတစ္ထည္။

"စိတ္ခ်လက္ခ်သြားပါ ဦးခြန္ရာ။ကြ်န္ေတာ္ ေနျပန္ေကာင္းေနပါျပီ"

ဒီေန့က ႏွစ္ဆန္းႏွစ္ရက္ေန့။သၾကၤန္အၾကတ္ေန့က ျမိဳ့ထြက္လည္ကာ အကဲလြန္ခဲ့ေသာ ကရနက္တို့စံုတြဲတြင္ ဘဂၤက ဘာမွမျဖစ္ပါဘဲ ကရနက္က ဂူျပန္ေရာက္လာျပီးေနာက္တစ္ေန့(သၾကၤန္အတက္ေန့)တြင္ စဖ်ားေလေတာ့သည္။

ေရစိုပတ္ၾကီးႏွင့္ ကုန္တင္ကားကိုစီး၊ေတာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္၊ ထိုေရစိုဝတ္ၾကီးနဲ့ တစ္ေလွ်ာက္လံုးခရီးႏွင္လာရသျဖင့္ နုနုနယ္နယ္ကရနက္ ဖ်ားရတာလည္းမဆန္း။သယ္သြားေသာအထုပ္ထဲတြင္ အက်ႌႏွစ္ထည္သာပါသြားခဲ့တာဟာ ကရနက္အတြက္ ေပါ့ေလ်ာ့မွဳတစ္ခုလိုျဖစ္သြားခဲ့ရ၏။

သၾကၤန္အတက္ေန့ စစဖ်ားခ်င္းမွာပဲ အဖ်ားကၾကီးသည္။ေဆးဆရာ ဦးမိုးေကာင္းကိုယ္တိုင္ အဲ့ေန့မွာပင္ လာၾကည့္ေပးပါေသာ္လည္း မသက္သာနိုင္။ေတာထဲေတာင္ထဲမို့ ေဆးျမီးတိုအနည္းငယ္နဲ့သာ ကုသေနရတာေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္မေပ်ာက္နိုင္ျဖစ္ေနတာလည္း ျဖစ္နိုင္ေပသည္။

ယေန့နဲ့ဆို ကရနက္ဖ်ားေနတာ သံုးရက္ေျမာက္ေန့။တစ္ရက္ႏွင့္တစ္ရက္ အဖ်ားက နည္းနည္းစီက်က်သြားပါေသာ္လည္း ဦးခြန္ကေတာ့ စိတ္မခ်နိုင္ျဖစ္ေနသည္။

"ဒါဆို ကိုယ္သြားေတာ့မယ္ေနာ္။ဦးမိုးေကာင္း ေပးထားခဲ့တဲ့ ဓာတ္ဆားရည္ေလးကို ခဏခဏထေသာက္ေနာ္..ခြန့္ငယ္ေလး။ေဆးခါးရည္ကိုလည္း ေန့လည္ေလာက္က်ရင္ တစ္ၾကိမ္ေလာက္ထေသာက္ေပး။ဟာ..မျဖစ္ပါဘူး။ ကိုယ့္အစား ဝရဇိန္ကိုထားခဲ့မယ္။ဒါမွ ကိုယ္ ခြန့္ငယ္ကုိစိတ္ခ်နိုင္မွာ"

ခူ{Completed}जहाँ कहानियाँ रहती हैं। अभी खोजें