Ελπίζω στον Θεό
Πραγματικά
Έτσι κατέληξα
όπως είμαι εδώ
Να ακροβατώ
Πάνω σε νοητές παράλληλες
Μές στου διαστήματος τη λήθη.
Μάλλον υστερικά παραμιλώ
Είναι η υποξία βλέπεται
Δεν την αισθάνομαι στην όραση,
Το μαύρο δεν γκριζάρει
Την ηχό της τρυπιας στολής μόνο ακούω
Η ανθρώπινη ατμόσφαιρα που χάνεται
και σπρώχνει παραπέρα το μάταιο εγω.
(Θα πρεπε ήδη στο ίδιο του το σάλιο
να χει πνιγει)
Μα τώρα τι νόημα έχει
Μόνος, εγώ
Κενός, εγώ μες το κενό
Να βλέπω νόημα
Εκεί δα κάτω
στους δακτυλίους του Κρόνου
Και στης στολής μου
Το φευγαλέο βουητό.
