Korku Esarettir

...

Şu geceler her şey normale dönmüş gibi veya ben öyle sanıyorum. Durumlar yolunda derken sizde bi ayrıntıyı farketmişsinizdir. Bebek nerede? O geceden beri bebek hiç yoktu ne sesi ne kendisi.. Ama gördüğüm tepkiden sonra bebeği sormak tuhaf olurdu. Annem aracılığıyla sordurcaktım. Meğer annem benden önce davranmış ve sormuş. Onlar ise birkaç günlüğüne babaannesine bıraktıklarını söylemişler. Tatmin edici bi cevap değil. O kadar küçük çocuk nasıl 3 gündür annesinden babasından uzak olur anlam veremiyorum.
...
Başımın ucunda Emrah. O gözleri resmen simsiyah, bana bakıyo. Korkudan sesim kısıldı konuşamıyorum. Gülümsemeye başladı. O gülümsedikçe benim korkum yükseldi. Ellerini vücudumda hissettim. O an tüylerim diken diken oldu. Boğazıma doğru yaklaşan ellerini göremiyor ama tüm sıcaklığıyla hissediyordum. Tek yapabildiğim Gözlerine bakarak yalvarmak. Iyice tuttuktan sonra ölceğimi hissetmişcesine gözlerimi kapattım. Bekliyodum hamlesini. Ama o sessizce birşeyler fısıldadı. Duyamıyordum,anlamıyordum ama bu ürkmemi engellemiyor hatta iki katına çıkarıyordu. Ve sonra sesi kesildi ama benim gözlerim hala kapalı. Yavaşça açtım ama kimse yok. Neydi bu şimdi? Felç inmişcesine duruyor,kımıldayamıyordum. Korkumu baştan aşağı hissediyor titriyodum. Belki hayatımda ilk defa böyle korktum.
...
O gece sabaha kadar uyuyamadım sadece Gözlerimi sımsıkı sıktım. Acaba gerçek mi yoksa rüya mıydı? Belki de sadece etkilendiğim içindir. Gün doğdukca daha da olur bahaneler buluyordum. Sabah olduğunda ben yeni yeni uykuya dalıyordum. Tüm korkuyla birlikte...