When Campus Hearthrobs meets the Simple Girls

Chapter 173: I feel her pain

Agad ko yung pinihit while hila hila parin c Lemming na wala paring kibo tsaka pumasok na saloob at isinara ang pintuan.
‘Tsk! Kung ano bang mangyari dito.Wala lang tong gagawin tsk!’ Bulong ko sa utak ko.

Medyo malamlam lang ang light here..
Nanatili itong nakatalikod sakin..

“Hik!”
Nanlaki ang mga mata ko..
‘Wait is she crying??!’

“Hey it’s me” bulong ko.
‘I know she can recognize my voice’
Pansin kong natigilan ito..
“A-zhi?” Bulong nito nang di ako nililingon.
“Yeh” usap ko.

Napatingin ako sa may palapulsuhan ko nakadikit pa pala ang pendant nito sa pendant nang bracelet ko.
Agad kong pinindot center nun kaya humiwalay na.

“Hik!”
“Hey, Why are you still crying?” Wala sa sariling tanong ko.

Nanatili itong nakatalikod sakin pero kita ko ang pagbaba’t taas nang balikat nito.

“If it was about a while ago you dont have to worry anymore, And as for what everyone found out earlier, I’ll take care of it” usap ko..

‘Teka.. Bat ko ba need sabihin yun tsk!’

“T-hank you - p-o”
“Tsk!”
“B-sta ahm..k-au na p-o b-ahala..”

“Wohhooh!!”
“Yeehh!!”
Dinig ko na sa labas, malamang tapos na.

Muli ko itong nilingon.
‘Maybe di lang yun ang rason.. Maybe she has a problems..’
“Stop crying, It won’t help your problem..” usap ko.
Napansin ko ang pag tango nito..
“Tsk!”
Tsaka na ako naghakbang papunta sa may pintuan.

“Hik..Hik..”

Napatigil akot napapikit..
‘Di parin sya titigil?’

Muli ko itong nilingon.
“Solutions first before emotions” cold na usap ko at tuluyan nng binuksan ang pintuan para makalabas..
Agad ko rin iyong sinarhan..
Pero napasandal ako sa pinto..
‘Ayst!’
Agad ko ring inayos ang sarili at nagsimulang maglakad..
Pero..
Bat ang bigat nang mga hakbang ko..?
Para bang may pumipigil sakin..

“Ohh mmyy!!”
“Kyahh!!”
“Woohh!”

Medyo napayuko ako..
Para di maregcognize nang kahit sino..

‘But lemming..’
‘Ayst! Kelan ka pa nagkaroon nang konsensya Prince?
If she have a problem.. it’s no longer my fault’

Muli akong humakbang pero..
“Arggh!” Inis na bulong ko.
Napatingin ako sa di kalayuan..
Merong machine dun for drinks..
Wala sa sariling humakbang ako patungo roon at kumuha nang bottle of water.
Tsaka ako nagmamadaling bumalik..

Agad kong binuksan ang pintuan at muling isinara..
Paglingon ko sa direksyon nito..
Nakaramdam akong kakaiba..
Nakaluhod ito at nakasubsob ang mukha sa mga palad..

Dugdugdug

Di nya ata ako napansing pumasok..
‘Di parin sya tumitigil?’
‘Bat ba apektado ko?’

“Hik..Hik..”
Pinanood ko ito..
Pawang hirap na hirap na ito sa kalagayan..

‘Bat bumibigat ang pakiramdam ko?’

“Hik!”

Di ko na napigilang magsalita.
“Aren’t you tired of crying?” Cold na usap ko.
Pansin kong natigilan ito.

“Until now you’re crying?”

‘Why do I even care?’

Napapikit ako sa kawalan..

“Hik!”
“Do u think that tears will reduce your problem?”

Napahakbang ako nang isang lakad nang pumilit itong tumayo..
Pero pansin ko ang panghihina nito..