Twisted Fate Book 1 ♡Completed♡

Kabanata 45

Kaya ayun huminga ako ulit ng malalim then I started to tell him my story. Hinahanda ko narin yung sarili ko kasi eto na yung mga parte ng buhay ko na sobrang akong nasaktan, nahirapan, at nasuklam sa buhay.

~~~

Back from flashback

Hindi ko na alam kung anong mga nangyayari! Basta ang alam ko lang galit na galit si Ate after nya malaman what happen that night!

Naabutan nya kasi kami ni John na magkatabi sa kama. Si John tulog na tulog, habang ako tulala at iyak ng iyak! Nagkakagulo sila sa labas ng kwarto! Sobrang nagsisigawan sila ni papa, si John naman pinalayas ni ate!

Gusto kong sumigaw at magwala, pero hindi ko magawa! Walang lumalabas na kahit na anong salita mula sa bibig ko. Dinadaan ko nalang lahat sa iyak. I tried na tumayo sa higaan para papuntahan si ate, gusto ko sya mayakap! Sya lang yung kailangan ko ngayon pero sobrang sakit ng katawan ko.

Tatlong araw na ang nakalipas after that horrible night. Ibang iba na ko ngayon. Yung dating masiyahin, palakwento at masiglang Jamie. Ngayon, isa na kong lalaking walang gana sa buhay, nakatulala lang sa kawalan, minsan bigla nalang akong umiiyak. Sinusubukan akong aluin ng mga kapatid ko lalo na ate pero parang wala lang sila sakin.

Gusto man nga akong ipadoctor ni ate kasi daw sobrang nagaalala na sya sakin, pero wala naman daw kaming pera.

Gusto ko nang umalis dito! Gusto kong tumakbo at tumakas sa impyernong lugar na toh! Sa tuwing nandito ako sa bahay, hindi mawala sa isip ko yung mga nangyari. Pakiramdam ko tuloy nasa isang hawla o kulungan ako, screaming for help and freedom. Pero walang sino man yung lumalapit para tulungan at pakawalan ako! Kahit si ate walang magawa! Takot kasi sya kay papa. Hindi ko alam kung bakit pero ngayon pati sya pakiramdam ko iniwan na ko.

Alam kong sobrang nahihirapan na din sya kasi nawalan sya ng katulong sa pagaasikaso sa bahay, tumigil na din sya muna sa pagsasaka at mas piniling ipagpatuloy yung pagtitinda ko sa palengke. Kinakailangan nya kasi umuwi paminsan minsan dito sa bahay para asikasuhin yung mga kapatid ko. Kaya wala syang magawa para matulungan ako.

Si papa, hindi sya makalapit sakin, hindi ko alam if naguguilty ba sya sa ginawa nya sakin. He even tried one time na lapitan ako para ayain kumain pero sobrang nagalit ako sa kanya at tinaboy ko lang sya.

This time, I don't think I still see him as my father. For me, he is the man, who ruin my life and push me into hell. Sobrang galit ako sa kanya, how can a father do this to his own son. Isn't he supposed to be the one protecting me!

I tried na kalimutan yung nangyari kasi tatlong araw naring naman hindi nagpapakita sakin si John, kaya ang buong akala ko tuluyan nang lumayo sakin yung taong bumaboy sa pagkatao ko. I tried doing something again like simple things pero nagulat nalang ako ng dumating na yung araw na pinakakatakutan ko.

Nagulat nalang ako ng iniimpake nila papa yung gamit ko, tapos biglang dumating si John sa bahay namin then kinuha yung mga gamit ko. Nung una hindi ko mainitindihan kung anong nangyayari, pero nang dalin nya yung mga gamit ko at dinala sa sasakyan nya.

Sa sobrang takot ang naramdaman ko! Takot na naging dahilan para magawa ko nang makapagsalita.

Kasalukuyang, naman akong hawak hawak ni John sa kamay at hinahatak o kinakaladkad papuntang sasakyan nya

'John bitiwan mo ko! Bitiwan mo ko! Parang awa mo na please!'

'John bitiwan mo ko! Bitiwan mo ko! Parang awa mo na please!'

'John bitiwan mo ko! Bitiwan mo ko! Parang awa mo na please!'

'John bitiwan mo ko! Bitiwan mo ko! Parang awa mo na please!'

Paulit ulit kong sabi sa kanya pero parang wala syang naririnig. Si papa ayun nakatayo lang, hindi ko mabasa yung mukha nya, para syang nasasaktan. Sa tingin ko mukha pa syang medyo umiiyak, naluluha na kasi sya!

Hindi ba dapat masaya sya kasi natupad na yung gusto ko nya. Yung mga kapatid ko andun sa loob ng bahay kasama si ate. Ang ipinagtataka ko bakit walang ginagawa si ate para pigilan si John sa pagkuha sakin. Nakikita ko lang siyang umiiyak sa bintana habang nakasilip.

Wala na! Wala na kong kakampi! Pati si ate na inaasahan kong karamay ko sa ganitong pagkakataon pinabayaan nalang ako!

'Ate, tulungan mo ko! Ate, please!'

'Ate, tulungan mo ko! Ate, please!'

'Ate, tulungan mo ko! Ate, please!'

Paulit ulit kong tawag kay ate pero ganun lang sya iyak ng iyak sa loob ng bahay! Tuluyan na kong pinabayaan ni ate! pati ba naman sya? Pero bakit! Hanggang sa tuluyan na nga akong madala ni John sa sasakyan.

Nagpupumiglas ako at the same time natatakot! Nang hindi ako tumitigil sa pagpupumiglas, sinampal nya ko ng paglakas lakas kaya medyo nahilo ako! Ang sama nya talaga! Bakit naman kasi sobrang payat ko, yan tuloy wala akong kalaban laban sa mga ginagawa nya sakin.

Dahil dito mas lalo akong nagalit at nagtaka kay papa at ate kasi bakit nila ko hinahayaang sumama sa ganitong klaseng tao!

Hindi ko na nga nagawang magpumiglas, hinayaan ko na nga lang na tuluyan akong maipasok ni John sa sasakyan nya and nagdrive nya sya.Nagawa ko nalang silipin sila ate at papa habang papalayo kami! Nakita ko pang hinabol ako ng mga nakakababatang kapatid ko pero pinigilan sila ni papa!

Ano bang nagyayari! Wala akong maintindihan!

TO BE CONTINUED 
WAANJAIMJORA