Onvergetelijke pijn

~ 40 ~

Voordat Imaddine me ziet en wil weten wat er aan de hand is.

''HEY! WACHT'' hoor ik achter me.

Ik begin sneller te lopen.

Ik hoor iemand achter me rennen.

Het is Imaddine, ik weet het zeker.

''SARAH!''

Waarom ik?

Kan het nooit iemand anders zijn?

Hij trekt me bij mijn schouder en draait me om.

''WAT DOE JE HIER ZO LA..''

Ik kijk hem recht in zijn ogen aan en de tranen rollen langs mijn wangen.

Niks boeit me meer.

Ik zak langzaam naar beneden langs een muur.

''Hey.. Wat is er? Gaat het?'' hij laat me los.

Ik doe mijn handen voor mijn gezicht en begin zachtjes te huilen.

''Dit keer laat ik je niet met rust, ik wil je helpen'' hij raakt mijn arm zachtjes aan en begint er langzaam overheen te aaien.

''Ik wil je alles vertellen! Alles, maar het kan niet. Ik weet niet waar ik moet beginnen! Ik wil niet eens wat zeggen. Gewoon dat dit leven voor me ophoud'' zeg ik zachtjes.

''Ga naar mijn auto man, je benen zijn bloot en het is koud buiten'' zegt hij en trekt me bij mijn arm omhoog.

Ik schaam me zo erg.

Het voelt alsof ik geen huis heb.

Hij opent de deur en ik stap in.

'Hij start de auto en ik kijk hem geschrokken aan.

''Rustig, ik rij alleen hier weg zodat je een beetje rust hebt'' zegt hij zachtjes.

Ik kijk uit het raam en alles ziet wazig.

De tranen blijven langs mijn wangen rollen.

Vriendschap van zoveel jaren is weggegooid.

En volgens haar ik het mijn schuld..

''Luister hiernaar, ik garandeer je dat je hier rustig van word. De dingen in dit leven heb je niet nodig. Dit is realiteit Sarah. Je word alleen beproeft'' zegt hij en zijn hand gaat naar de autoradio.

Ik hoor er weer koran uitkomen.

Hij heeft gelijk..

Mijn tranen houden langzaam op en ik kan weer normaal adem halen.

Mijn hart begint langzaam te kloppen en mijn lichaam houd op met trillen.

Subhan Allaah.

Hij is de enige die dit met me kan doen..

''Het helpt he?'' vraagt hij lachend.

''Dankjewel'' zegt ik zachtjes.

Hij zet de motor uit en kijkt me dan aan,

''Begin bij het begin alsjeblieft, je kan me echt vertrouwen.. Ik weet hoe het is om recht in je gezicht genaaid te worden''

Het voelt zo vertrouwd...

Zonder dat ik het door heb begin ik te vertellen.

Over het overlijden van me moeder, het opnemen van alle taken thuis.

Vroeg volwassen worden, Yassir, de bedreigingen,

Inaya & haar harde woorden.

''En ondanks alles, moet ik alles accepteren. Alles wat er gebeurd. Ik haat alles wollah, ik kijk overal negatief aan. Alsof het leven geen nut meer heeft. Ik zie niks meer positief. Ik weet niet meer wat ik hier doe? Waarom moet ik alles opvangen van andere? Ik probeer iedereen te helpen maar als ik andermans hulp nodig heb dan hebben ze geen tijd? Soms durf ik niemand iets te vertellen omdat ik bang ben een last te zijn. Imaddine, leg me alsjeblieft uit waarom dit allemaal bij mij gebeurd. Ik mis mezelf! Ik lach niet meer. Ik eet haast niks meer. Ik gun mezelf geen geluk puur omdat mijn omgeving mijn geluk weg neemt. Ze bedriegen me. Ze veraden & naaien me allemaal. Ik weet niet meer wie te vertrouwen is. Heb je dat ooit gehad?! Wakker worden en weer terug willen slapen. Specifiek omdat het donker was. Rustig. Niemand was er om je tering bullshit te vertellen! Ik wil mijn moeder terug! Ik wil Yassir terug! Ik wil Inaya terug... Ik mis ze allemaal! Maar weetje wie ik het meeste mis? Dat ben ik zelf. Ik wil mezelf terug. Dat gevoel dat je bang bent dat je je broer voor het laats nog ziet als je afscheid van hem neemt om weg te gaan. Dat gevoel dat je zeker weet dat je hart van binnen zwart is omdat je alleen alles zwart ziet. Dat gevoel dat je hoopt dat het de laatste adem is die je uitblaast'' Ik klap dicht en kijk naar Imaddine.

Hij kijkt me recht in mijn ogen aan en zie dat hij tranen in zijn ogen heeft.

Het heeft hem geraakt...

''Sorr.. Sorry ik wou niet'' zeg ik en kijk hem schuldig aan.

''Nee.. Dit is het pijnlijkste wat ik ooit gehoord heb.. Weetje hoe schuldig ik me voel dat ik gewoon weg ben gegaan de eerste keer dat ik je zag'' zegt hij en veegt zijn tranen weg.

Hij kijkt de andere kant op en lacht.

''Ik dacht dat ik harteloos was, maar tering.. wat heeft dit me geraakt'' zegt hij lachend.

''Sorry'' zegt hij en veegt met zijn duim en wijsvinger rond zijn ogen.

''Het spijt me, wollah dit was niet mijn bedoeling'' zeg ik met een trillende stem.

Ik begin er zelf weer van te huilen.

''Pfff''

''Ik wil je helpen, met alles..'' zegt hij en glimlacht lief.

Ik voel me schuldig.

Alles heb ik verteld, alles.

Behalve over Safouane.

Specifiek omdat ik bang ben dat hij slecht over me gaat denken of iets aan me broer gaat vertellen.

Terwijl hij juist zo'n lieve, rustige jongen is.

''Ik breng je naar huis, ik weet nu niks te zeggen wollah. Het is diep gegaan.. Dieper dan ik dacht, ik vertel je broer wat me nichtje heeft gedaan en gezegd en ongelovelijk dat ik dit zou zeggen maar.. Ik wil je niet meer in de buurt van Inaya zien. Met haar ben ik nog niet klaar. Ondanks dat ... Zou ik misschien je nummer mogen.. Dan kunnen.. Kunnen we.. Als je wilt een keertje wat gaan drinken en beter.. Praten.. Als je wilt hoor!''

Ik lach zachtjes.

Dit vind ik nou zo schattig, hij durf me niet eens aan te kijken.

Ik stem in en hij pakt zijn mobiel en slaat mijn nummer op.

Hij stopt met rijden en parkeert de auto voor mijn huis.

Gelukkig de lamp van de woonkamer schijnt nog door het gordijn.

''Moet ik met je mee nigh?'' hij kijkt me bezorgt aan.

''Je hebt veelste veel voor me gedaan, meer dan al die andere'' zeg ik en kijk hem recht in zijn ogen aan.

Zijn blik is zo rustig.

Zo netjes, zo lief.

''Ik app je morgen ochtend, vanavond ga ik goed nadenken hoe ik je ga helpen'' zegt hij

Hij glimlacht breed en ik stap uit.

Ik heb gevoel dat ik eindelijk ga slapen met een rustig gevoel.

Imaddine rijd de straat uit en ik zwaai nog naar hem voordat hij de straat rechts gaat.

Ik loop naar de deur toe en stop er zachtjes de sleutel in.

Zal Yassir boos worden om wat ik heb gedaan?

Het is logisch toch? Hij is mijn broer.. Hij wil zijn zusje beschermen.

Ik doe de deur zachtjes achter me dicht.

Wat hoor ik?

''Nee... Je.. Snapje.. Anders.. Geld..''

Ik loop zachtjes naar de gangdeur en doe mijn oor tegen de deur.

Het zijn meer jongens, het zullen vast vrienden zijn of zo.

Ik trek mijn schoenen uit en hoor dan een harde klap.

Geschrokken blijf ik staan.

''GA JE LUISTEREN OF NIET?''

Een onbekende stem.

''IK HEB TOCH NU NIKS JONGE? WAT WIL JE DAT IK DOE IK HEB AL MIJN KANKER GELD AAN JE GEGEVEN''

Ik hoor dat Yassir bang is.

Het liefst doe ik de deur open alleen kan ik op de een of andere manier niet bewegen.

''Kies maar, je zusje of je vader'' zegt een andere stem lachend.