🍁Daffodils အပိုင္း(၂၇)ရႉး !!တိုးတိုး..

Start from the beginning
                                    

"ေၾသာ္...ဟုတ္ဒီမွာ.."

သဒၵါကဝမ္းေျမာက္တက္ႂကြစြာနဲ႔ သူ႔လက္ထဲကဖုန္းကို မိုးပင္လယ္လက္ထဲထည့္ေပးလာတယ္။ဖုန္းထဲကဓာတ္ပံုကိုၾကည့္ၿပီး သူနဲ႔ႏြေၪီး မ်က္လံုးခ်င္းဆံုသြားၾကတယ္။ေသခ်ာတာကေတာ့ သူတို႔ျမင္လိုက္တဲ့အလင္းေရာင္က ဒီဖုန္းကထြက္လာတာမဟုတ္ဘူး...ဖုန္းထဲကသူတို႔ပံုက ေမွာင္ေနတယ္။Flashဖြင့္ရိုက္မိထားတဲ့ပံုမဟုတ္ဘူး...ဘယ္သူကမ်ားသူတို႔ပံုကိုရိုက္သြားပါလိမ့္။မိုးပင္လယ္ ဖုန္းကိုျပန္ေပးလိုက္ၿပီး..

"သဒၵါ ..ဆရာ့ဆီကိုခုနကပံုေလး ပို႔ေပးထားၪီး"

"ဟုတ္ကဲ့"

ေခမီကေတာ့ေပၚတင္ပဲ မ်က္ႏွာကိုရႈံမဲ့ၿပီး...
"ဒီေန့ ျပန္ၾကၪီးမွာလား...ငါအရမ္းပင္ပန္းေနၿပီ...အလုပ္မဟုတ္တာေတြလုပ္ေနၾကည့္ေနရတာ"

ေခမီေဂ်ဝင္ေနတာေလးက တကယ္ခ်စ္ဖို႔မေကာင္းပါဘူး။သူ႔ကိုလဲဘယ္သူမွ ၾကည့္မေနခိုင္းပဲနဲ႔...မ်က္ႏွာလႊဲေနလဲရေနတာပဲကို..

ေနြၪီးစိတ္ထဲမွာ ေခမီ့ကိုၾကာေလခ်ဥ္ေလျဖစ္ေနတာကိုဘယ္လိုမွထိန္းခ်ဳပ္လို႔မရေတာ့ဘူးျဖစ္ေနၿပီ။သူ႔ကိုယ္သူလဲဘယ္လိုမွတရားခ်လို႔မရေတာ့လို႔ စိတ္ေလေနရတယ္။တကယ္ကို အဲ့လိုမျဖစ္ခ်င္ပါဘူးဆိုမွ။

ေခမီကေတာ့ လိုခ်င္တာမရတဲ့ကေလးတစ္ေယာက္လို ဘယ္သူ႔ကိုမွမေစာင့္ေတာ့ပဲ ေရ႔ွကေနေဘာက္ဆတ္ဆတ္နဲ႔သြားေနတယ္။ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္သူ ေလွစီးဖို႔က သူတို႔ကိုေစာင့္မွရမွာ။သူတို႔ကေတာ့ခပ္မွန္မွန္ပဲလမ္းေလ်ွာက္ၿပီးသြားေနလိုက္တယ္...အပန္းေျဖခရီးထြက္လာတာေလ...ေလာင္ၿမိဳက္ေနဖို႔မွမဟုတ္တာပဲ။

"ကိုထြဋ္..အစ္ကို တစ္ကယ္ကိုပဲCameraသမားတစ္ေယာက္မွမေတြ့လိုက္ဘူးလား"

မိုးပင္လယ္ကေတာ့ မေက်နပ္ေသးပဲ ထပ္ေမးေနျပန္တယ္...ေနြၪီးလဲသိခ်င္တာမို႔ နားစြင့္ထားလိုက္တယ္...တကယ္ေတာ့လဲ နားကသီးသန္႔စြင့္စရာမလိုပါဘူး..အတူတူယွဥ္ေလ်ွာက္ေနေတာ့ ၾကားေနရတာပဲ။

ကိုထြဋ္ကေခါင္းခါၿပီး...
"ငါေတာ့ မေတြ့လိုက္ဘူးထင္တာပဲကြ..ဒါေပမဲ့တကယ္ေတာ့ ရိွရင္လဲရိွခဲ့မွာေပါ့..ငါလဲမင္းတို႔၂ေယာက္ကိုေငးေနမိတာနဲ႔...ျဖဴႏွင္းတို႔ရိုက္လိုက္တာမဟုတ္ဘူးလား"

?Daffodils[Complete]Where stories live. Discover now