Tutsak; Karanlığın Çıkmazı

Gökyüzüme

Merhaba gökyüzlerim, en son ne zaman, nasıl veya hangi düşünceyle bu sayfaya girdiğimi bilmiyorum... En son ne zaman Tutsak hikayesine tıklayıp kendi tutsaklığımı bir kenara bırakıp Niran'a sarıldığımı hatırlamıyorum. Bildiğim tek şey kaybolduğum gökyüzleri... O gitti biliyor musunuz? Beni bırakıp gitti. Canım çok yanıyor gökyüzüm, öyle çok canım yanıyor ki kelimelerimi bulamıyorum. Ağlayamıyorum, uyuyamıyorum... 'Küçücük bebek!' diyorum, 'nasıl olabilir, nasıl gidebilir?' aklım almıyor mavim. Çekip gitmek, bir daha hiç var olmamak istiyorum. Bu acı öyle farklı ki anlatamam. Bir buçuk yıl boyunca her gün acı çekişine şahit olduğum bebek şimdi yok. Onlarca kez 'Allah'ım lütfen acı çekmesin.' diye ağladığım bebek şimdi huzurla uyuyor. En kötüsü de ne biliyor musun? Bir buçuk senedir yan yana olduğumuz her gece de biraz bile olsa rahat uyusun diye uykusuz kaldığım onlarca günün birinde bile onu son gördüğüm an ki kadar rahat uyutamadım. Ömrü boyunca bir şey yiyemediği, ağzını, onu çevreleyen dudaklarını son kez öptüğümde hiç olmadığı kadar yandı canım.

Teyzecim, gittiğin yerde mutlusundur umarım, hiç hareket ettiremediğin bedeninle koşup oynuyorsundur umarım... Umarım hiç içemediğin suyu, sütü bol bol tadıyorsundur. Güzelim, sarı papatyam, Asil oğlum, umarım burada hissettiğin acıları unutmuşsundur. Onlarca kez pansumanını yaptığım yaralarının izi bile kalmamıştır. Ben yanına gelene kadar ayağın taşa değmesin güzel oğlum, yanında olup seni ayağı kaldıran bir teyzen yok şimdi. Ama geldiğimde bol bol gül bana olur mu? Bir elin parmağını geçmeyen gülüşlerin şimdi canımı öyle yakıyor ki, yine de değer biliyor musun? Şu an hissettiğim acı çok büyük evet ama yine de seni sevmeye değerdi. Kısacık ömrünün her gününde söylediğim gibi, iyi ki biz seçtin meleğim..  iyi ki bize aslında her şeyin ne kadar da anlamsız olduğunu gösterdin. Hep derdim ya, sen olmasan kim bilir hangi saçma şeyi dert ederdik, diye. Bu soru sonsuza kadar bilinmezlikte kalacak bal oğlum. Çünkü sen, bize en büyük derdin sensizlik olduğunu da öğrettin. Olsun oğlum, sen hiç üzülme. Artık hepimiz bir diğer güne sana bir gün daha yaklaştık diye uyanıyoruz. Bu acı delirmeme neden olacak ama alışacağım miniğim, biliyorsun teyzen nelere katlanmadı ki?

Alışacağım, belki artık gökyüzüm katran karası ama ben siyahı sevmeyi de öğreneceğim.

Öğrenirim değil mi gökyüzleri? Bu acıya da alışırım. Belki çok fazla yaram olur ama geçer değil mi? Belki bir gün onun rahatça içine çekemediği nefesi, hiç düşünmeden almaya başlarım. Ah gökyüzleri, geçer değil mi? Lütfen geçsin...

Ama söz veriyorum, biraz bile olsa iyileştiğimde size döneceğim. Ama azıcık zaman... Biraz... Lütfen?