sweet hearted || vrosé ✔️

t e n || F I N

İki genç artık koşmaktan bitap düşmüş bir şekilde oraya yöneldiler.

Niye kaçıyorlardı?

Chaeyoung iç çekti, etrafına bakındı. Alan tenha sayılacak kadar boştu. Çalıların aralarından ilerleyerek bir uçurumun kenarına kadar vardılar. Sanki buraya daha önce gelmiş gibi kolayca bulmuşlardı.

Sabah esintisi yavaştan kendini belli ediyordu. Güneş bulutların arkasına saklanmıştı. Yine de manzara enfesti.

"Kim Taehyung."
Deyip biraz arkasında duran genç oğlana döndü, sırtını boşluktan tarafa verdi. Oğlanın meraklı gözleri yüzünü baştan aşağıya taradı.
Taehyung'un irislerini diktiği bakışlarıyla bir adım geriye attı, oğlanınki de onunla eş zamanla öne gitti.

"Yok olduğumuzda arkandan üzülecek biri
var mı?"
Oğlan kafasını iki yana salladı ve kıza doğru bir adım daha attı.
"Senin?"
Chaeyoung düşündü. Aklına kimse gelmiyordu.
Yoongi'yi bile tamamen unutmuştu. Zihnine sanki kara sisler çökmüş düşünmesini engelliyordu.

Beni hatırlamak isteyecek biri, diye geçirdi içinden. Annesi yok olduğuna sevinirdi. Babası muhtemelen üzücü der kestirip atardı. Ağabeyinin konu hakkında bir saniyeden fazla düşünmeyeceğini biliyordu.

Chaeyoung neden hiç sevilmemişti?
Niye kimse bir kez olsun başını okşamamıştı?

Taehyung bir kadem daha atarak biraz eğilmiş kızla alınlarını birleştirmişti. Kollarını beline sardı ve var gücüyle öne savurdu bedenini.

Boşlukta süzüldüler.

Yere çakıldıklarında her şey için çok geçti.

•••
[7 yıl sonra]

Gri mezar taşının başından kalktı ve kuru dudaklarını ıslattı. Sarı saçlarını karıştırarak mezarlık çıkışına ilerledi.

"Artık gidelim mi?"
Karşısındaki kadın, bukleli saçlarını sıkıntıyla geriye savurarak konuşmuştu. Hava yağmurluydu giydiği elbisenin ıslanmasını istemiyordu.

"Gidelim."

Yedi sene, diye düşünerek iç çekti.

Özlem ile kalbi burkulmuştu.

Son kez arkasına dönüp baktı.

"Beni affet Chaeyoung.
Seni unutamıyorum."

Kim Taehyung hala yaşıyordu.

İstediğim gibi bitirdim sonunda.

🥳🥳🥳