Getting up and falling down

In order to get back up

Floor staat op en kust me zacht op mijn wang. "Probeer alsjeblieft nog even te gaan liggen?" Ik sta op en knijp zacht in haar hand, daarna gaan we allebei onze eigen weg. Bij de deur van de slaapkamer draai ik me om, ik zie Floor hetzelfde doen en ze glimlacht voorzichtig naar me. Ik sluit de deur en laat me op het bed vallen. De foto op het nachtkastje kijkt me vrolijk aan en snel val ik in slaap.

CALUM'S POV
Het bed veert zachtjes in en twee armen worden zachtjes om me heen geslagen. "Hey," mompel ik, ze gaapt. "Hey," haar stem is zacht, ze klinkt rustig. Ik draai me om in haar armen en strijk met mijn hand haar haren uit haar gezicht. "Had je weer een nachtmerrie?" Ze schud haar hoofd, "Nee," ik voel hoe ze glimlacht tegen mijn schouder, "het was een droom." Ze moet mijn verbazing voelen in het donker, want ze grinnikt zachtjes.

"Ik had een droom een mooie droom en toen ik wakker werd moest ik er even van bijkomen. Daarbij.....ik wilde Ashton niet alleen laten..." Ik knijp zacht in haar bovenarm. "Dat is lief van je." Ze kust me zacht. "En nu weer gaan slapen Cal, dan vertel ik je morgen over m'n droom." Ik glimlach en kus haar, langer dit keer. "Slaap lekker schoonheid."

De wekker gaat een paar uur later. Ik draai me op mijn zij en wordt voor het eerst in weken verwelkomd door een paar blauwe ogen dat me stralend aankijkt. "Zoals het altijd was," fluistert ze. "Zoals ik wil dat het altijd zal zijn," fluister ik terug, voordat ik mijn lippen op de hare druk.

Tien minuten later zijn we aangekleed en laat ik me op de bank ploffen. Floor zet thee en smeert brood, ze wilde zelf het ontbijt doen. Even later komt ze binnen, 3 borden en 3 bekers in haar handen. Voorzichtig zet ze alles op tafel. "Dankje," fluister ik in haar haren, wanneer ik haar dicht tegen me aan druk.

Ze glimlacht breed en kust me zacht. "Ik ga Ashton wakker maken," ze staat op en klopt zacht op zijn deur. Er klinkt  een zacht gemompel aan de andere kant van de deur. Ze glimlacht naar me voordat ze naar binnen stapt. Ik hoor zacht gepraat en er klinkt gelach, dat is een goed teken.

Floor komt de kamer uitlopen en ploft naast me op de bank. Vragend kijk ik haar aan. "Soms lijkt hij zoveel op zichzelf....van toen hij gelukkig was bedoel ik..." mompelt ze, ik pak haar hand en knijp zacht. "Dat maakt me onrustig..." Ik knik, wetend wat ze bedoelt. Bang dat Ashton, na al zijn harde werken alsnog in 1000 stukjes uiteen zal vallen in ongeluk.

ASHTON'S POV
Calum en Floor zitten op de bank als ik binnenkom. Het ontbijt staat klaar op tafel en dankbaar zet ik mijn tanden in een boterham. Floor glimlacht, oprecht, bezorgd maar oprecht. Ik ben blij, dat haar blik er niet steeds een vol zorgen is en dat ze niet langer probeert om alles voor iedereen op te lossen. Ik ben trots, dat ze nu goed voor zichzelf zorgt. Dat ze Calum voor haar laat zorgen, ze zijn samen sterker dan ooit.

Geïnteresseerd luister ik naar Floor, die Calum over haar droom vertelt. Ze glimlacht constant en een soort van rust heeft zich van haar eigen gemaakt. We zijn een half jaar verder en eindelijk lijkt ze alle stukjes van zichzelf weer aan elkaar gelijmd te hebben.

Meestal ben ik trots, maar soms maak ik me zorgen. Ik weet dat dat andersom ook geldt. We kunnen niet anders.....Een vaas wordt immers ook nooit hetzelfde wanneer hij, nadat hij kapot gevallen is, weer aan elkaar wordt gelijmd. Toch is het goed zo, want we hebben elkaar, we zijn niet langer alleen.

NOG EENS 3 MAANDEN LATER (9 MAANDEN NA LILLY'S OVERLIJDEN)

Vol trots kijk ik naar de mensen om me heen, mijn vrienden. De stem van mijn moeder roept me terug uit mijn roes. "Allemaal lachen jongens," met zijn allen kijken we naar de camera. "En nu iedereen apart!" jubelt mijn moeder.

Floor staat voor me in de rij, wachtend op haar foto, haar moment. "Raar he?" fluistert ze, alsof alleen wij bestaan. "Ja," fluister ik terug. Ze heeft gelijk het is raar, om hier te staan met een diploma, maar zonder Lilly. "Ik ben zo trots op je," ze slikt moeilijk en ik kijk haar aan, op het punt om zelf ook in tranen uit te barsten.

Ik omhels haar stevig, zo stevig dat mijn armen er pijn van doen. "Niet huilen," fluister ik, "je moet nog op de foto." Ze lacht, hardop, voor het eerst in 9 maanden, durft ze weer, kan ze weer hardop lachen. Haar lach is aanstekelijk en maakt dat ook ik in lachen uitbarst. Ik hoor het klikken van een camera en kijk verbaasd op.

Naast mij doet Floor hetzelfde. En dan gebeurt het, het magische moment; Iedereen valt elkaar in de armen en we huilen niet, we lachen, we lachen het leven tegemoet en het leven lacht ons toe. Vol hoop van wat de rest van onze dagen ons zal brengen en sterker dan ooit tevoren. Omdat we nu niet meer met z'n allen alleen, maar we gewoon met z'n allen zijn.

Ik kijk omhoog, naar de blauwe lucht, de wolkjes en de stralende zon. Een hand pakt zacht de mijne. Een zachte stem fluistert in mijn oor; "En Lilly keek en ze zag dat het goed was."

Een glimlach spreidt zich op mijn lippen en zachtjes fluister ik terug; "Alles komt goed." En voor het eerst in mijn leven wist ik het zeker; ALLES KOMT GOED.

_______________________________________________________________________________________________________________________________________

WOW HALLO! Het is 2 jaar geleden dat ik dit schreef, niet 2 jaar dat ik iets schreef, maar wel specifiek dit. Er is in 2 jaar veel veranderd; ik ben ouder geworden, jullie zijn ouder geworden en de wereld is wat ouder geworden. Ouder en wijzer? Dat zal de tijd ons leren.

Ondertussen ben ik bezig met het 3e jaar van de Lerarenopleiding Geschiedenis. Geschiedenis?! zullen sommigen nu misschien denken, je studeerde toch Engels? Dat klopt, maar soms moet je dingen laten gaan wanneer blijkt dat een andere keuze beter is.

EN DAAR ZIJN WE NU. Vele vrienden zijn onderweg afgehaakt (en dat is heel naar) maar dag bepaald niet langer hoe ik me voel en wat ik doe. Ze zijn onderdeel geweest van mijn verhaal en laten daarin hun sporen achter, maar dat is goed, dat is hoe het hoort te gaan.

Ik denk....wat ik basically met dit verhaal wilde zeggen is dat.....wat er ook gebeurt, het altijd goed komt. Als je durft te delen wordt het beter, samen is het leven fijner. In sommige gevallen (zoals met Lilly) komt het niet goed en die klap krijgen de nabestaanden (dit lijkt makkelijker gezegd dan gedaan, maar was een van de moeilijkste stukken om te schrijven omdat het gebaseerd is op een waargebeurd verhaal uit mijn persoonlijke leven), maar door elkaar te steunen komt het "goed".

"Goed", omdat goed relatief is, maar het belangrijk is om te beseffen dat leven, niet hetzelfde is als overleven.

Voor degene die die leest; beloof jezelf de volgende dingen en als dat je niet lukt beloof het dan aan mij;
1. Eet en drink voldoende
2. Zorg goed voor jezelf
3. Sport gezond (om de goede redenen en niet te overdreven)
4. LOVE YOURSELF FIRST
5. Overleven is niet hetzelfde als leven
6. Doe jezelf geen pijn
7. Vraag om hulp als dingen niet lukken. Om hulp vragen is niet zwak, het is een van de moeilijkste dingen om te doen en dus een teken van kracht.

Dit verhaal is een uitlaatklep geweest en dat was het nu weer even. Laat het me weten ik de comments als je wilt dat ik nog 1 allerallerallerlaatste hoofdstuk schrijf in de trant van "10 jaar later"

Bedankt voor 36 Duizend reads, de vele lieve reacties, de stemmen en jullie onvoorwaardelijke geloof en geduld. Jullie zijn prachtige en fantastische mensen en ik zal er altijd voor jullie zijn. Veel liefs,

Floor