1

9 1 0
                                    


[alarm clock beeping]

[alarm clock beeping]

*clack!*

*groans* "five more minutes gusto ko pa matulog.."

..

..

..

[alarm clock beepi-] *clack!*

"Punyeta." 

7 am in the morning I wake up in my bedroo- HUH!? asaan ako? WTF!

KANINONG KWARTO TO? 

This place doesn't look like it's from a woman but a man. gray and white ang color palette ng room niya at may malaking window na mukhang asa building kami nakikita ang buong city dito.

"You woke up early." a guy said.

Lumingon ako kung saan nang gagaling yung boses na yon, there I saw a guy not wearing a top exposing his perfectly toned body and a towel to cover his lower body. 

Parang ang sarap manilip Char!

Umiwas ako nang tingin kasi kalahati lang ba naman ang nakatakip sakaniya.

"Vivionnette Astrid." a smoky and appealing voice, ang pogi ng boses tumibok puso ko! parang mga lalaki lang sa mga romance novels na binabasa ko....

Napalingon ako sa mukha niya dahil tinawag niya ang buong pangalan ko, I don't even know the man.

Hair like ash mixed with soil, breathtaking hazel eyes piercing through your eyes down to your soul, and soft yet defined features. An ideal man who came out of a novel.

Sa titig niya palang namumula na ako.

Ehem! Focus Vivi! tanongin mo kung bakit ka nasa kwarto ng hindi mo naman kilala.

"Hm? Ah yes, paano mo nalaman ang pangalan ko?" pag tatanong ko sakaniya dahil I don't use my full name only in some occasions.

"I looked through your bag, pardon me kasi hindi kita kilala and I took pictures of your personal information just in case anything happens inside my penthouse." pag eexplain niya.

So siguro wala ngang nangyare saamin since soot ko naman damit ko..

"G-ganon ba? uhm sorry kung medyo nakakahiya kasi tong tanong na to-"

"Don't worry walang nangyare saatin if you are going to ask." sabat niya saakin.

Nakahinga ako ng malalim doon akala ko kung ano na jusko d ko alam gagawin ko never ko pa naexperience ang One night stand.

"Can I ask if...ano nangyare paano ako napadpad dito at paano moko nakita?" tanong ko sakaniya, making sure na wala akong nakakahiya na ginawa kagabi.

"Well, you came near me and puked at my jacket. Bago pa ako makareact you fainted, wala din namang tao doon na nakakakilala sayo so I had no choice." he briefly explained.

Shit nasukaan ko yung pogi? minus points for my first impressions.

"I am very sorry sa jacket mo wasted na wasted ako noon sorry! How can I repay you?" paghihingi ko ng tawad sakaniya kasi what I did was so embarrasing gusto ko nalang magpakain sa lupa.

"No need. Pwede namang labhan ang jacket and as for your payment..That'll be..I don't know what I want yet so we should stay connected for a while?" a playful smile hinted in his lips.

A day in a normal life of Vivi Astrid the "normal" girlWhere stories live. Discover now