kırmızı kapaklı anı defteri # sakuatsu

04

atsumu'nun voleybolu seviyor olması güzeldi. ama istemeden voleyboldan nefret ettiğimi fark etmiştim. her ne kadar voleybol sayesinde hayatındaki aksilikleri düzeltmiş olsa da voleybol yüzünden benden uzaklaşmıştı.

atsumu'nun bana attığı mesajlar seyrekleşirken aramız da usulca açıldı. ondan başka hiç arkadaşım yoktu. çünkü atsumu ile arkadaşlık etmek bana yetiyor ve diğer hiç kimseyle arkadaş olmaya çalışmıyordum. bu yüzden atsumu benden uzaklaştığında kimse fark etmese de depresyona girmiştim.

zaten asosyal olduğum için kimse odamda uzun süre kalmalarımdan ve sessizliğimden şüphelenmemişti. neşemi kazandığım günler atsumu'nun yoğun programından fırsat bulup bana mesaj attığı günlerdi. ona her ne kadar kızgın ve kırgın olsam da mesaj attığında her şeyi unutuyordum.

liseye geçtiğimizde yalnızca ailelerimiz bir araya geldiğinde görüşür ve konuşur olduk. hatta o zamanlar bile atsumu benimle sohbet etmeyip telefonuyla ilgileniyordu. kısacası onu görmek için can attığım ve ayda bir gerçekleşen bu yemekler bile atsumu ile beni tekrardan yakınlaştırmaya yetmemişti.

kırgın olduğumu anlayan ilk kişi osamu olmuştu. yalnız başıma balkonda otururken yanıma gelip atsumu ile neden konuşmadığımı sordu bana. galiba ağlamak üzere olduğumu gördükten sonra da susmaya karar verdi.

bir süre ikimiz balkona serilmiş halının üzerinde oturup sessiz sakin siteyi seyrettik. ikimiz de konuşmaya niyetli değildik.

"atsumu yeni arkadaşlar edindi." dedi birden. bunu biliyor olsam da (sık sık sosyal medyaya attığı fotoğraflara bakardım) osamu'dan duyduğumda tahminimden daha fazla üzüldüm. "onları eve davet ediyor. aşağıya inip voleybol oynuyorlar. iyi yani."

tebessüm ettim ve buna sevindiğimi söyledim. ama yalan söylediğimi anlayamayacak kadar aptal değildi.

"bir şey mi oldu? neden aranız açıldı?"

"hiçbir şey olmadı." dedim. "galiba çok sıkıcıyım. ama yeni arkadaşlar edinmesi güzel." gülüp osamu'ya baktım. "eskiden bir tane bile arkadaş edinemiyordu, hatırlıyor musun? onunla konuşmak isteyen herkesi aşağılayıp kaçırıyordu."

benim gibi güldü. ve sonrasında atsumu'nun küçüklüğü hakkında konuşup ona bol bol güldük. halam gelip de birazdan eve gideceğimizi söylediğinde biraz daha kalmak için yalvardım. çünkü osamu ile konuşmak gerçekten iyi hissetmemi sağlamıştı. şimdi fark ediyorum da, osamu ile konuşmak değildi beni rahatlatan. osamu ile atsumu hakkında konuşmaktı bunu sağlayan.

ısrarlarım sonucunda bayan miya o gün orada kalabileceğimi söyledi. her ne kadar halam izin vermese de bayan miya ve osamu ısrar etmişti ve ben o gün orada yatıya kaldım.

osamu bana geceliklerinden verdi ve atsumu'nun odaya gelmemesinden dolayı biz ikimiz yan yana oturup onun hakkında konuşmaya devam ettik.

osamu'dan atsumu hakkında bilmediğim çok şey öğrendim. ikizlerin küçük komiklik anılarını dinledim.

atsumu odaya geldiğinde sustuk ve onun yatağından yavaşça kalktık.

"lambayı kapatmam sorun olur mu? uyumam gerekiyor da." yarın bir antrenmanı olduğunu söylediğinde sorun etmedik bunu. osamu kendi yatağına geçti ve ben de yer yatağıma uzandım.

atsumu'yu rahatsız etmemek için mesajlaşarak sohbet ediyorduk. osamu'nun atsumu hakkında anlattığım komik bir şeye sesli gülüp üst ranzadan sarktığını hatırlıyorum.

"ciddi misin?" demişti gülerek.

atsumu ikimizi de azarladığında ise kıkırdayarak konuşmayı bıraktık. birbirimize iyi geceler dileyip gözlerimizi yumduk.

kendi yatağım olmadığı için uzun süre yerde dönüp durdum. yorganı üzerimden atıp farklı pozisyonlara girdim ama bir türlü uyuyamadım.

saat iki civarında, atsumu'nun fısıltısını işittim. "neye gülüyordunuz?"

sabaha kadar fısıldayarak sohbet ettik. atsumu ile konuşmayı özlediğim için uykuya direndim. güneş doğduğunda ve osamu uyanıp ikimizi konuşurken gördüğünde bizi güldürecek bir şekilde sitem etmişti.

"beni uyutup sohbet mi ettiniz sabaha kadar? hainler."

güldük. atsumu'nun özlediğim o gülüşünü gördüğümde içimdeki tüm olumsuz duygular dağılıp gitmişti. ona olan tüm kırgınlığım gibi...

ben, miya atsumu'ya aşık olduğumu ilk defa orada anladım.