Areli gördüğüme ilk kez bu kadar sevinmiştim. Onu özlediğimi farkettim. Bana baktığında gözlerindeki acıyı gördüm o da üzülmüştü.
Bende onun için üzüldüm. Zaten bileğimdeki kesiğin verdiği acı yüzünden ağlıyordum.
Ve biraz daha kanamaya devam ederse kan kaybından bayılabilirdim. O sırada arelin bize yavaşça yaklaştığını gördüm.
"Sana ondan uzak dur demiştim Baver!"
O kadar sinirliydiki ben bile korkuyordum.
"Onu seviyorum. Çok seviyorum anlamıyormusun?"
"Senden önce ben vardım. Aramıza girmene izin vermicem gerekirse seni öldürürüm."
Bunu söyledikten sonra bavere hızlı bir yumruk attı, baver yerden kalkmadan üzerine oturdu bayıltana kadar yüzünü yumrukladı sonunda bayılmıştı.
Yanıma yaklaştı başucumda durup diz çöktü saçımı okşarken ağlıyordu. Göz yaşları yüzümü ıslatmıştı.
"Seni çok seviyorum loya ama sen bir türlü anlamak istemiyorsun"
Ağladığı için zar zor ve titrek bir sesle konuşuyordu. Onun bu durumuna üzülmüştüm. Bu kadar güçlü birini ağlattığıma üzülmüştüm. Güçlü insanların ağlamalarına üzülüyordum.
Arel güçlüydü. Herşeyle baş edebilirdi bugüne kadar sürekli adam öldürdüğü, dövüştüğü her halinden belliydi. Onun kadar güçlü birini ağlatmak istemezdim.
O kadar sert duruyordu ki duyguları olmayan asla ağlamayan birine benziyordu. Ama o güçlü çocuk ağlıyordu işte. Benim için ağlıyordu hemde.
"İnanıyorum arel, ama yaptıkların çok kötüydü insan sevdiğine kıyamaz ama sen bana kıydın"
"Loya ben böyle büyüdüm. Hiç sevgi görmedim annemden babamdan bile sevgi görmedim ben. Onlardan görmediğim sevgiyi sende tattım. Seninle mutlu oldum "
Aslında söylemek istediğim çok şey vardı ama söylemedim. Bende böyleydim işte düşüncelerimi duygularımı hep içime atardım içten ağlardım hep.
"Tamam bak bu duygusal sahneye sonradan devam edelim yoksa kan kaybından öleceğim burda"
"Ov ben onu tamamen unuttum özür dilerim"
Yüzünü buruşturdu ama iğrendiğinden değil pişmanlığından.
Beni kucağına alıp arabaya götürdü. Ama kapımı kapatıp klübeye geri gitti.
On dakika sonra geldiğinde hemen hastaneye doğru yola çıktık.
"Klübeye döndüğünde naptın?"
"Baveri bağladım onunla daha işim bitmedi."
Cevap vermedim zaten hastaneye gelmiştik.
Hemen sedyeye alıp bi yere götürdüler ameliyathaneye benziyor ama orası değildi.
İlk önce ayna parçalarını çıkarttılar. O kadar derine Girmişlerdi ki bileğimi biraz daha kesip en içtekileri çıkarttılar.
Ardından yarayı tentürdiyot ile temizleyip dikişe başladılar.
Kolumu uyuşturmamışlardı. Bunu arel rica etmişti. çünkü bağımlıydım ve bırakmaya çalışıyordum en ufak birşey bile buna engel olabilirdi.
İğne her battığında canım bir öncekinden daha çok acıyordu o an mazoşist olmadığımı anladım ben sadisttim. Benim işim Başka insanlara zarar vermekti.
Kendime kıyamazdım ben ve şuan canım o kadar çok acıyordu ki. Kolumu uyuşturmamışlardı ama acıdan uyuşmuştu.
Neyseki sonunda dikiş bitti. Kplumu yıkayıp sardılar. Arel zaten yanımdaydı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
şizofreni
Mystery / Thrillerşizofrenler kimlerdir kendi kendilerine konuşan insanlar mı ? yaptıklarının farkında olmayan insanlarmı ? peki ya sadistler şizofren midir yoksa onlara sadist deyip geçebilir miyiz ? okuduktan sonra kararını siz vereceksiniz...
