ჩიმ: დიახ, ეხლა ჩემთვის უფრო ადვილია, ვიდრე ეს სკოლაში იყო, - უმცროსმა ტუჩების კუთხეები ოდნავ ასწია.

ჩიმ: იუნგი-ჰიონ, ჯონგუკ-ჰიონ, უმცროსი ცოტა ხნით გაჩერდა და უფრო მეტად მიეკრო იუნგის მკერდზე.  "თქვენ ხომ მე არ შემეხებით?" 

ალფებს სიცილი აუტყდათ. 

ჯონ: რა თქმა უნდა, არა, პატარავ. 

იუნ: ჩვენ დაველოდებით შენს თანხმობას. 

ჩიმ: მადლობა, - ჩუმად მადლობა გადაუხადა ალფას ჯიმინმა და დაიძინა. 

***

დილა წვიმიანი და ცივი იყო.  ომეგა ორ ძმას შორის იწვა და ჩუმად ქვითინებდა.  სხეული ალფას ითხოვდა, მაგრამ ტვინს მაინც ეშინოდა მისი მიღების. 

ნაღების შოკოლადის სუნი აღარ ამშვიდებდა, არამედ მხოლოდ ბიჭის სურვილს უფრო ძლიერად ათრობდა. 

მუცლის საშინლი ტკივილი, და უკანალში ქავილმა ომეგა აიძულა საბანში გახვეულიყო.

ტიროდა. 

ისევ ტკივილი. 

ისევ  უძლებს.

ძმები ძალიან ახლოს იყვნენ ომეგასთან, ამიტომ პაკი ცდილობდა ჩუმად ყოფილიყო. 

ოთახი გაჟღენთილი იყო ომეგას სუნით. 

ჯერ ჯონგუკმა გაიღვიძა.  ძილის დროს მან იგრძნო მარწყვის ვაფლის მძაფრი სუნი, რომელიც ღრმად იყო ჩადებული მის ფილტვებში. 

ალფა საწოლზე ჩამოჯდა და ჯიმინის ფეხები თავისკენ მიწია. 

ჯონ: პატარავ, გტკივა?- ჰკითხა გუკმა ჩურჩულით. - მითხარი სად? 

იუნ: რა ხდება?  - იკითხა გამოფხიზლებულმა მინმა, რომელმაც ასევე იგრძნო ჯიმინის სუნი. 

ჯონ: არ ვიცი, მინი ტირის და მიზეზს ვერ ვხვდები. 

ჩიმ: მ-მტკივა ... მუცელი იჭიმება და სხეული ყ-ყველაფერი მტკივა ..

ჩიმ: ააჰ~ ..- იყო პაკის რბილი ბგერა, რომელმაც მაშინვე პირზე ხელი აიფარა. 

ორი ერთზე-უსამართლობააWhere stories live. Discover now