11 თავი

100 14 1
                                    

მეორე დღეს, ჯიმინმა დილით თავი ცუდად იგრძნო, მაგრამ ამას ყურადღება არ მიაქცია და ისე წავიდა სკოლაში.  მას იქ ასევე შეხვდა თეჰიონი, რომელიც ჰოსოკთან საუბრობდა. 

გაკვეთილები ნელა გადიოდა, ყოველ საათში ომეგას მდგომარეობა უარესდებოდა. 
მეხუთე გაკვეთილზე გათავისუფლება ითხოვა, რადგან მუცლის ტკივილი გაუარესდა, რის გამოც ტვინი მთლიანად გათიშული იყო. 

ომეგამ ჩანთა თან გაიყოლა და სასწრაფოდ გაემართა ტუალეტისკენ, სადაც მან პირველვე ძმის ნომერზე დარეკა, რომელსაც წააწყდა და დაელოდა პასუხს. 

ჩიმ: იუნგია ... '' ჯიმინმა ამოიოხრა. 

იუნ: მინი?  Რა ხდება? 

ჩიმ: თავს ცუდად ვგრძნობ .. ძალიან .. მუცელი მტკივა, წამიყვანე, გთხოვ - ტიროდა ომეგა. 

იუნ: კარგი, ეხლავე წამოვალთ, სად ხარ?  შეშფოთებით იკითხა ალფამ. 

ჩიმ: პირველი სართული, მარცხენა მხარეს, ტუალეტში. 

იუნი: მანდ იყავი, არსად წახვიდე, ჩვენ მალე მოვალთ.

როგორც მინმა თქვა, ალფები ათ წუთში მოვიდნენ.  ის მაშინვე გაიქცა ომეგასთან, რომელიც კედელს მიყუდებული ტიროდა. 

იუნ: პატარავ, მე აქ ვარ, ყველაფერი კარგადაა.   ჯიმინი მისკენ მიიზიდა, აიძულა იგი კისერში თავი ჩაედო.

ჩიმ: შენი სუნი ... ისეთი დამამშვიდებელია..

იუნ: ჩაისუნთქე, პატარავ, შენთვის უფრო ადვილი იქნება.  იუნგიმ აიყვანა პაკი და წაიყვანა მანქანისკენ, სადაც ჯონგუკი ელოდა მათ.

ჩიმ: რა მჭირს?  - უფრო მშვიდად იკითხა ომეგამ, რომელიც მუხლებზე იჯდა. 

იუნი: ეს დენაა, პატარავ, - თქვა იუნგიმ მშვიდად. 

ჩიმ: დენა?  ვფიქრობდი, რომ ის ასეთი მტკივნეული არ იქნებოდა ..

ჯონ: ეს პირველია, ამიტომაც ხარ ასე ცუდად, მაგრამ ჩვენმა სუნმა უნდა დაგამშვიდოს. 

ორი ერთზე-უსამართლობააWhere stories live. Discover now