Identifying Our Trope (Metanoia Series #1)

19

Chapter 19

"Bebe ko," tawag ko kay Lucas habang nasa sala kami ng condo niya.

"Babe!"

"Looovvveeee!" I called like a kid calling her parents. "Lucas, mahal," I called. Softly this time, but still, no response.

Kanina pa kasi ako tawag ng tawag hindi niya ko pinapansin. Well, kasi inaasar ko siya kanina pa kaya siguro nagsusungit ngayon. Parang gago naman kasi kahit mag sorry ako paano ako paniniwalaan e, tawa ako ng tawa.

"Sorry na nga e, joke lang e." sabi ko pa.

Nakaupo lang naman kami sa lapag. Kaharap niya ako dahil siya ay nagbabasa. Nanggugulo lang naman ako kasi wala na akong gagawin.

"Lucas, babe, babe," pagtawag ko pa pero wala pa rin siyang kibo at sinuot yung headphones.

Hala edi wow. Ayoko na nga. Tumayo na lang ako at nagdabog papunta sa kwarto niya. Binuksan ko na lang ang PC niya para manood ng movie.

Nasa kalagitnaan na ko ng movie nang biglang may nag-appear na no internet doon kaya tumayo ako ng wala sa oras at nagdabog palabas ng kwarto niya.

"What the hell happened to the connection?" Iritang tanong ko habang nakakunot ang noo.

He was still in the living room. Pero ngayon nagha-highlight na siya sa librong binabasa niya. Mukhang wala pa rin siyang narinig kahit ang lakas ng sabi ko kanina.

Bakit ayaw pa rin niya akong pansinin?

"Hey, Nathan." I called as I walked towards him, sitting beside him. "Can't you hear me? Is my boyfriend deaf?" sunod sunod na tanong ko sa kanya.

"No, he's not deaf. He just wants to finish reading first so he could spend his time with you tomorrow, all day— he also wants to apologize for avoiding you a while ago." he said.

Bakit ba ganito kami mag-usap? Indirect pero direct?

"May I ask why he prefers to avoid me?" I asked.

"He'll be tempted to not finish his readings today." he shyly answered.

I could help but smile, the anger in me faded. I wasn't totally mad— just sulking.

Dahil nga ang dalawang niya ay nakahawak ang isa sa libro at isa naman ay sa highlighter. Hindi ko siya mayakap dahil nakaharang ang isang braso niya kaya lumusot na lang ako doon at tsaka siya niyakap.

Natawa siya at umayos ng upo para mayakap niya ko ng maayos.

"Sorry," he whispered.

I caressed his back, "It's alright, I don't mind. Prioritize your studies before me, okay?" I reminded him.