Another Way To Save You

chapter 6

                           ( من هستم)

دکتر اسمیت- الان ازت می‌خوام که رویه سلامتی خودت تمرکز کنی و به خودت زمان بدی باشه؟

داشتم با خودم فکر می‌کردم حالا باید تنهایی چطوری ادامه بدم؟ چطوری باید با این واقعیت ناراحت کننده روبه‌رو بشم؟

چرا این زندگی انقدر بی انصافه و ظالمه...از سر ناچاری و سردرگمی فقط سرم رو به نشونه رضایت بالا و پایین آوردم

دکتر اسمیت- باشه پس من دیگه برم...فقط به خودت زمان بده من دوباره باز میام بهت سر می‌زنم
فعلا یک مقداری استراحت کن

-دکتر یک لحظه لطفا... میخواستم بدونم پدر و مادرم..

ناخواسته اشکم جاری شد و نتونستم ادامه بدم دکتر اسمیت معلوم بود که منظور حرف رو گرفت و گفت:«مراسم خاکسپاری مادر و پدرت رو من به عهده گرفتم حداقل کاری بود که می‌تونستم بکنم متاسفانه تویه اون زمان تو بیهوش بودی و شرایط خوبی نداشتی و همش نگران بودم که شاید تو رو هم از دست بدیم ولی خداروشکر یک معجزه بود که تو الان زنده ای، بدنت به طور غیر قابل باوری قدرت ترمیم بالای داره که برای من خیلی عجیب بود.....
و از بعد گذشت چند مدت شرایط تو کاملا عادی شد و الان که حالت داره خوب میشه و آزمایش های گرفته شده ازت هم چیز خطرناکی رو‌ نشون نمی‌ده فعلا استراحت کن بعداً بازم میام. »

دکتر اسمیت لبخند گرم و عمیقی بهم زد و از اتاقم خارج شد و رفت...

فکرم خیلی درگیره و روحیه ام خیلی داغونه و سوالاتی دارم که کسی جوابی فعلا براش نداره من داخل قلمرو آسمان‌ها بودم آخه چطوری از خونمون سر درآوردم و همزمان هم خانواده ام رو از دست دادم نکنه توهم زدم تویه این مدت که بیهوش بودم نکنه همش خواب و خیال بوده؟؟؟

هیچی از سانحه آتش سوزی به یاد ندارم چه کسی آخه همچین کار کثیفی رو کرده آخه چه کسی آنقدر می‌تونه پست باشه که همچین کاری رو بکنه؟؟

از رویه تختم بلند شدم واقعا نیاز داشتم برم بیرون و هوایی بخورم احساس میکنم دارم خفه میشم و این بغض و غم که هر لحظه داره قلب من رو تیکه تیکه می‌کنه داره امیدم رو برای زندگی از بین
می بره.

از اتاقم رفتم بیرون و از آسانسور استفاده کردم و آخرین دکمه رو زدم به طبقه آخر رسیدم و در بالکن بیمارستان رو باز کردم.