Every Beat of Heart (Agravante Series #2)

KABANATA 30

Pero isa lang ang sigurado ako... iyon ay sa nararamdaman ko. Sigurado na ako sa nararamdaman ko.

I've long realized this and now I can say I've waited for so long for him. Every day and every time I went to their school then, I remember him. And every time I don't see him and remember that he has already left, I cry and lock myself in my room.

Kahit sa panaginip, kasama ko ang pag iwan niya sa akin.

Pero gaya nga ng sinabi ko, deserve ko lang iyon. Deserve kong masaktan dahil nasaktan ko siya. Deserve kong maiwan. Deserve kong maging malungkot.

Umupo ako sa isang upuan doon sa shop ko. There were no more people and the lights are off. My staff has gone home and I am the only one here now, alone and weak.

Hindi pa rin ako makapaniwala na nakita ko siya kanina. Akala ko talaga... hinding hindi ko na siya makikita.

Kailan kaya siya umuwi? Architect na ba siya? Kumusta na siya? Galit pa rin ba siya sa akin?

Mga tanong na kahit ilang beses kong itanong, alam kong hindi na masasagot pa. Because I knew he wouldn't let me talk to him anymore.

I took a deep breath and tried to stand up to leave. I turned off the last light that was on and locked the shop door. It's already twelve. I want my shop to be open 24hours but I am still looking for new staff for that time, pang gabi.

I went to the parking lot for my car. Hindi na ako umuuwi sa amin ngayon. I already have my own condo that I built myself. My car that is here is also bought by me. When I started working on my cupcakes, I never relied on my parents again. And they let me leave the mansion as well. Siguro nakita nilang malaki na ako at kaya ko na ang sarili ko.

Natigil lang ako sa paglalakad nang nakita ang sasakyan sa tabi ng sasakyan ko. A man was leaning slightly against it while folding his arms. My mouth opened and my eyes widened when I immediately recognized who it was!

Umayos sa pagkakatayo si Lee nang natanaw niya ako. I couldn't move from where I was standing, I couldn't even get close to my car in the shock of seeing him here!

Anong ginagawa niya rito? Bakit pa siya nandito? Kanina pa ba siya dyan? Akala ko noong umalis siya kanina, tuluyan na siyang umalis! Naghintay ba siya dyan? O bumalik lang siya?

"Uh..." hindi ko alam ang sasabihin ko sa dinami dami ng tanong sa utak ko!

I know I should just go straight to my car because he definitely doesn't want to talk to me anymore but he's looking at me! Hindi tuloy ako maka alis.

"Uhm... hi. M-May kailangan ka ba?" tanong ko, nautal pa!

Hindi siya sumagot. Tinignan niya ako mula ulo hanggang paa at halos maging kamatis ang pisngi ko. I'm wearing a white longsleeve top, a floral skirt and a pair of cream stiletto. Habang siya ganon pa rin ang suot; longsleeve polo shirt na nakatupi hanggang siko and slacks.

"So this is your shop," halos kilabutan ako sa kanyang baritonong boses.

"Uh, yeah. Bakit? May... nakalimutan ka ba sa loob?" tanong ko nang naisip iyon, kaya siguro siya naghihintay dito.

Hindi siya nagsalita kaya dinagdagan ko pa.

"Pwede pa naman akong bumalik at... kunin ang kung ano mang naiwan mo. Hindi naman ako nagmamadali..." sabi ko.

"You changed..." he said.

I was stunned for a moment but recovered quickly.

I tried to smile. "T-Thanks. Uh, ikaw rin... ang laki rin ng pinagbago mo..."