Grinin en koyu tonunu içinde saklayan yağmur bulutları, tam da o anda bir şimşek bıraktı yeryüzüne iki yabancı da acılarını yaşarken.
O gün ikisi de ruhlarının öldüğünü düşündüler.
Fakat o gün, ikisinin de ruhları görünmez bir iple birbirine bağlan...
Canlar selam, nasılsınız? Umarım her şey yolundadır!! Yeni bir bölümle geldim, -uzun oldu birazzz- biraz güleceğinizi umuyorum, hehe :-))
Oy ve yorumlar unutulmasın, seviliyorsunuz <3
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
CLANN, I Hold You
Kaan Boşnak, Bırakma Kendini
Oyunun Buz Kesen Notaları
Ekim ayı rüzgarı.
Yüze vuran en güzel esintiydi. Bazen iliklerinde kaybolurdu, bazen seni sarhoş edip tatlı bir uykuya hapis ederdi. Bazense ona doğru koştukça, sana bazı şeyleri sorgulatırdı. Yaşama amacını, pişmanlıklarını, mutluluğunu, hüznünü, sevdiklerini, kaybettiklerini ve daha nicelerini. Benim hangisini yaşadığımı söylememe gerek yoktu zira beni artık tanımaya başlayanlar anlayabiliyordu ama ben de bir insandım ve benim de kendimi mutlu etmem gerekiyordu.
Sorgulamadım
Hiçbir şeyi, hiçkimseyi.
Önümde kocaman bir orman yolu mevcuttu ve ben hunharca koşuyordum. Aklım yine hiçbir zaman susmadığı gibi yine gevezeydi ama ben zor da olsa kulaklarımı tıkayabilmiştim. Güz esintisi yüzümü yalayıp geçiyordu ve tatlı bir iz bırakıyordu bedenimde. Üzerimde, Kıvanç'la alışverişe gittiğimizde aldığımız tayt ve uzun kollu bir tişört vardı, bir de şişme bir mont. Altımdaysa spor ayakkabılarım, elimdeyse Karma'nın tasması, onunla beraber koşu yapıyorduk.
Çıkalı kaç dakika olmuştu bilmiyordum ama yarım saati geçmiş olması gerekiyordu zira terden yıkanmış bir haldeydim. Normalde sessizce çıkmayı planlıyordum ama Karma'nın aniden başımda diklenmesi üzerine onu da almıştım. Asil köpek, şu an da özgürlüğe kavuşmuş gibi hunharca koşuyordu. Gerçi Kıvanç'ın onu kısıtladığına dair bir düşüncem asla olmamıştı, sadece sanırım Karma koşmayı çok seviyordu.
"Yoruldun mu?" diye sordum Karma'ya bakarken. Başını yana yatırmış bir şekilde bana bakıyordu. Dilini dışarıya çıkarıp sesli sesli nefes alıp verince yorulduğunu anladım, sıcak bir şekilde gülümsedim. "Hadi dönelim o zaman," dedim ona doğru. Bana bakmaya devam etti ama onaylar gibi bir hali vardı, ya da ben artık ormanda delirmiştim iki tane erkekle. Gerçi, kardeşlerimi görme sorunsalı dışında iyiydim. Kendime gelmeye başlamıştım. Başlatılmıştım.
Eve doğru koşmaya başlayınca rüzgarı ters yönümüze aldığımızdan saçlarım önüme gelip durdu ama önemsemedim. Bir kaç dakika sonra nefes nefese, boğazım yırtılırcasına acırken, ağzımdan sıcak buharlar çıkıyordu. Kapıyı açmadan birkaç kere öksürdüm ve sonra anahtarı deliler sokup kapıyı açtım. Eve girdiğimde hissettiğim sıcaklığı hissetmeyeli, uzun zaman oluyordu.
Yanda duran ıslak mendile uzandım ve Karma'nın patilerini sildim. Buna alışkın olmasını düşünmeme rağmen hayvanın mendili kaptığım gibi patilerini uzatması anlık bir afallama yaşattı ama gülüp, sildim. Sabah çıkmadan önce anahtarı Kıvanç'ın odasına girip almıştım. Bir umut, uyurken görürüm de en azından vampir olma ihtimalini sıfırlarım diye girdiğim oda boştu.
