Γαλάζιες Δίνες

Κεφάλαιο 14

'Να ζει κανείς ή να μην ζει;'. Αθάνατος Σαίξπηρ. Ήξερε πολλά και θεωρούσε πολλά περισσότερα. Θάνατος και ζωή, μια κλωστή δρόμος. Η διαφορά τους τεράστια αλλά η απόσταση τους ελάχιστη. 'Να ζει κανείς ή να μη ζει; Ιδού το ερώτημα'. Η ζωή είναι δύσκολη αλλά γλυκιά. Σε εθίζει με τα απρόοπτα περιστατικά της και σε τυραννάει με τα σκαμπανεβάσματα της. Από την άλλη ο θάνατος είναι απαλός, απλός τίποτα το δύσκολο. Βάζεις το τέλος στα πάντα και επιλέγεις να βυθιστείς σε ένα κατάμαυρο κενό που βασιλεύει η απραξία και η χαλάρωση. Η επιλογή είναι δικά σου και το ψαλίδι βρίσκεται για πρώτη φορά στο χέρι σου. Αυτό που θα επιλέξεις βασίζεται πάνω στις συνθήκες που ζεις εκείνη την στιγμή. Η ζωή σε έχει ρίξει στα τάρταρα και δεν αντέχεις άλλο, δεν έχεις καμία ζωντανή αφορμή να αγκιστρωθείς και να σε κρατήσει πάνω από το έδαφος τότε η απόφαση είναι πολύ απλή για ένα μυαλό που είναι έτοιμο να εκραγεί από την στεναχώρια, την πίεση και την ζήλια για τις ευτυχισμένες ζωές των άλλων υποκριτών. Όλοι έχουμε σκεφτεί τον θάνατο πάνω από μια φορές και σίγουρα δεν το έχουμε φανερώσει ούτε μια, ούτε καν στον εαυτό μας δεν το έχουμε πει γιατί ο θάνατος θεωρείται αμαρτία και η αμαρτία είναι βρώμικη. Άρα η θρησκεία λέει ότι είσαι βρώμικος και οι βρώμικοι πάνε σε ένα μόνο μέρος. Οπότε ο φόβος για την καταδίκη σου είναι πολύ μεγαλύτερος από μια απλή σκέψη. Κρύβεις την σκέψη στο πίσω μέρος του μυαλού σου ή ακόμα προσπαθείς να την διαγράψεις αλλά όπως στον υπολογιστή υπάρχει η αναίρεση και η επανάληψη έτσι υπάρχει και στις σκέψεις γιατί ο εγκέφαλος είναι ο βασιλιάς όλου του σώματος σου. Κυβερνήτης σου και πιο δυνατός από κάθε τι που σε διατηρεί ζωντανό μετά την καρδιά σου. Ζωή και θάνατος. Μια ισάξια δύσκολη απόφαση που στο τέλος της γραμμής είσαι υποχρεωμένος να ζήσει και τις δύο επιλογές είτε το θες είτε όχι γιατί η ζωή δεν είναι παντοτινή και ο θάνατος είναι η κάθαρση της ψυχής και η αναγέννηση της. Είναι απλό. Ότι ανεβαίνει, κατεβαίνει. Ότι πάει, έρχεται και ότι ζει, πεθαίνει. Τίποτα δεν είναι οριστικό, αιώνιο και αναλλοίωτο στον χρόνο. Η επιλογή είναι στα χέρια σου αν θα τερματίσεις το ταξίδι ονόματι ζωή πριν την ώρα του ή θα το ζήσεις μέχρι το τέλος των ημερών σου και θα μπεις τελικά στον κύκλο του θανάτου.

Ζωή και Θάνατος. Αιώνιοι εραστές μέσα στο ατέρμονο παιχνίδι τους.

***

Λαβίδες, φωνές και μια ατελείωτη γαλήνη κυριαρχούσε μέσα στο χειρουργείο. Καθόμουν σε μια γωνία και παρατηρούσα πως έραβαν το σώμα μου. Το επισκεύαζαν για να μπορέσω να ζήσω για μια ακόμη μέρα. Όλα λειτουργούσαν σαν μια καινούργια μηχανή. Όλοι ήξεραν τους ρόλους τους και οι κινήσεις τους γινόταν με τεράστια σιγουριά. Ήξεραν τι έκαναν, σε αντίθεση με εμένα που δεν είχα ιδέα. Παρατηρούσα το σώμα μου. Τόσο εύθραυστο. Ένα κομμάτι γυαλί ήταν ικανό να με στείλει στον αγύριστο χωρίς πισωγυρίσματα. Έβλεπα τις χρυσαφένιες κλωστές που είχαν πλεχτεί από την πρώτη μέρα της ζωής μου να είναι κομμένες, ξεχαρβαλωμένες και γενικά το 'εργόχειρο' που ενώνει ψυχή και σώμα να έχει χαλάσει, να έχει τρύπες και οι κλωστές να έχουν μπερδευτεί. Κοιτούσα τα χέρια μου. Οι κλωστές εξαφανίζονταν, έσβηναν και χάνονταν. Η ψυχή μου προχωρούσε όσο το σώμα μου έμενε στάσιμο και δεν υπήρχε κάποια σπουδαία πρόοδο από τους γιατρούς. Δεν ήξερα αν έπρεπε να κάνω κάτι για να με βοηθήσω αλλά σίγουρα δεν θα έφευγα από αυτό το δωμάτιο. Αν χρειαζόταν θα ξανά έπλεκα το 'εργόχειρο' μόνη μου, με κόμπους και απελπισία απλά για να συνεχίσω να ζω τις στιγμές που ήταν προκαθορισμένες από τις μοίρες όταν γεννήθηκα. Δεν ήθελα να πιστέψω οτι αυτό ήταν το τέλος μου και πόσο μάλλον δεν ήθελα να πιστέψω ότι θα άφηνα τόσο κόσμο πίσω μου και θα τους στεναχωρούσα.