Fourth of October (Juntarsiego Series #1)

Chapter 3

"Uh, nice metting you, sir. Welcome po rito." Nakipagkamay ako sa kanya saka napapahiyang binigyan ng kaunting ngiti.

His palm is not that soft. May kaunting katigasan iyon. Naghahalo lang ang tekstura ng malambot saka pagkagaspang.

Hindi siya kumibo sa sinabi ko. Ako na rin ang unang nagbaba ng kamay saka hindi na siya binigyang pansin pa.

Sa ilang taon na nandito ako ay parang ngayon lang ulit nakakilala ng panibagong tao sa buhay, lalo na sa lugar namin. It is still new for me to meet people. Nasanay ako sa ibang kapitbahay namin dito kaya hindi sanay na ipinapakilala ako ni mama.

We've been here since I was young. Dito na ako lumaki. My parents says that they chose to live here because of the abundance of everything. Mas malayo, mas maganda.

Mas gugustuhin ko ring dito manirahan kaysa sa iba. Ibang-iba ang pakiramdam kapag napapaligiran ka ng lahat ng kayamanan ng mundo. It's not about the money or any pricey things, but on how someone views the world. If a person considers the nature as world's wealth, then being surrounded with those are already the biggest thing for them.

I am used on living here. The peacefulness is very different here.

Ilang beses naulit iyong pagtulong niya sa akin. Ewan ko ba kung nagkakataon na lagi siyang naroon sa labas ng kanyang bahay, nakaupo sa tuwing dumaraan ako.

Nawawala lang siya roon sa tuwing umaga, tuwing naliligo ako kapag papasok na ng eskwela. Huling beses ko na yata siyang nakitang naroon sa labas habang naliligo ako noong pangunahing beses ko siyang nakita.

To finally cut our sudden meeting whenever I want to fetch water for our drink, I planned to do it in the morning. Kung saan wala siya sa labas ng kanyang bahay. Gumana iyon kasi hindi siya nakakatulong sa akin. Mas lalo akong naiilang sa presensya niya gayong bago pa siya rito.

"Oh teka, Diana. Narito na pala iyong mga paints na binili ko para sa'yo." Napalingon ako kay ma'am De Jesus. She opened the plastic with full of paints. Halos malula ako sa dami no'n.

Isa-isa niyang pinakita sa akin ang mga iyon. My jaw dropped as she gave it to me. Nakasealed pa ang halos lahat sa mga iyon.

"Ma'am? Mukhang sa mall naman ito galing ma'am, eh." I raised to her the paints with prices at the back of it. Ang mamahal pa ng mga iyon tapos parang hindi ko deserve na magkaroon ng mga ganito na halos triple ang presyo sa mga binibili ko sa bayan.

Umiling ito sa akin saka binalik ang mga hawak kong pinta sa plastic. Na-guilty akong kunin tuloy dahil sa ubod ng dami. I still have some paints left but these are different from them. Iba ang quality sa naroon sa bahay.

"Alam ko, kaya nga binili ko para sa'yo. Mas magiging maganda lahat ng ipipinta mo ngayon. Mas lalong mabibigyan mo ng hustisya ang mga bagay na ipinipinta mo," she convinced me while smiling.

Aside from school, she's also helping me to my every needs. Kumpara sa amin, may kaya siya. An average kind of life. Minsang nakikita niya akong nahihirapan, nariyan siya kaagad upang bigyan ako ng tulong. It's just me who likes to reject everything.

I wrinkled my nose, unable to control my smile and then keep on saying unending thank yous to her. She only have her parents inside their house. Walang anak pati asawa kaya anak ang naging turing niya sa akin.

"Saka sa bahay ka na kumain mamaya. Magluluto si nanay ng turon saka iyong paborito mong sopas," she invited me and I gladly accepted it.

"Sige po, ma'am. Na-miss ko nga ang luto ni lola Tasia. Matagal na rin po no'ng huli akong nakatikim, eh."

"Hay naku, alam mo na, medyo mahina na kasi si nanay. Ako naman ay hindi rin makaluto sa sobrang busy," she replied while arranging the books.

Ako na ang nagpresinta ng sarili na mag-aayos no'n para na rin hindi siya mapagod. I am with her all the time so I now know what are the responsibilities of being a teacher. Hinayaan niya ako roon saka niya pinagkaabalahan iyong quiz namin kanina.