Yaşanacak onca şey varken,
Gitmeyi tercih etti adam.
Her şeyi bıraktı ardından,
Bir kalbi aldı giderken.
O da kıza ait değildi artık,
Adam için atarken.
Güneşli bir bahar günü,
Hava cıvıl cıvıl iken,
Sevmiyor çıkan
Bir papatya bıraktı ellerine.
Rüzgârlı bir sonbahar günü,
Sararmış yapraklardan farkı kalmamış,
Oradan oraya savrulan
Kurumuş bir kız bıraktı adam.
Yağmurlu bir kış günü,
Soğuktan üşüyen ve
O olmazsa ısınamayacak
Ellerini bıraktı kızın.
Onsuz bir şehir kaldı arkada,
Nefes aldırmayan,
Sokakları ona çıkmayan,
Ama her yanı o kokan.
Ellerinde birkaç kâğıt kaldı,
Adamın eli değmiş,
Yüreğinden dökülmüş dizeler dolu,
Bir zamanlar sahibi olduğu.
Gelmesiyle kalbi atmaya başlamış,
Yaraları kapanmış bir kız vardı.
Gidişiyle kırık, yeni yaraların açıldığı
Bir kalbi kaldı.
Giderken hiç sormadı o kıza,
‘’Sen şair olmak istiyor musun?’’ diye.
Terk edişiyle,
Şairliğe mahkûm oldu kız.
Gece başını yastığa koyduğunda,
Hayallerini süslediğin kız,
Her gece gidişini hatırlayarak,
Acılarına bir acı daha kattı.
O gidişten sonra, bir bank kaldı
Yan yana oturdukları,
İlk ve son görüşmenin yaşandığı
O bank kaldı.
Bir şehir oldu kızın kalbinde adam.
Hiçbir zaman boğazı izleyemeyecekleri,
İkisinin aşklarına şahit olamayacak
Ve adamın nefes aldığı,
Bir İstanbul kaldı geriye.
Bu bölümün ithafı da beni yorumlarıyla yalnız bırakmayan Pınar'a gelsiin :) İyi okumalar canlaar, yorumları ve voteleri bekliyoruum :) Öpüldünüz! xx
ŞİMDİ OKUDUĞUN
''Bir Kırık Kalpten Dökülenler''
Poetry''Bir adam sevdi kadın, bir adamı canından çok sevdi. Kadın sevdi, adam gitti. Ve sonsuza dek kadının kalbi kırık kaldı.'' Başlıktan da anlaşılacağı gibi...Birini sevdiğinizde kalbiniz sonsuza kadar kırık kalır, onu onarmak isteyen yeni biriyle karş...
