Yaşadığın şehir, yaşadığın anlamına gelmez bazen. İnsan yaşıyorken de ölmüş olabilir. Bir süre sonra katlanılamaz hale gelir o en sevdiğin mekânlar. Her canın sıkıldığında gidip oturduğun sahil kenarındaki o bank bile bir gün seni dışlayabilir. Tüm insanlığa yetecek kadar oksijen varken, havasızlıktan öldüğünüz oldu mu hiç sizin? Ya da sokaktaki bir kedi yavrusu kadar kimsesiz ve korumasız hissettiğiniz? Şimdi bu şehrin sokakları eskisi kadar kucaklamıyor beni, ''yalnızsın'' diyor, yüzüme vuruyor sensizliğimi. Takıp kulaklığımı, yüzüme vuran buz gibi rüzgârla yürüyorum, kayboluyorum sokaklarda. Bir şeyler içip muhabbet ettiğimiz o kafenin önünden geçiyorum ama kafamı çevirip bakacak cesareti bulamıyorum. Gülüşün geliyor aklıma, bakışın geliyor ki; ben sıcak bir yaz gününde üşüyorum. Beraber yürüdüğümüz o yolda yürüyorum. Elini elimde görmemiş o yolda, senin ellerini arıyorum. Hiç ısınmazdı benimkiler gibi, kalsaydın ısıtırdım biliyorsun. Sürekli mutsuz olmuş bir insanın en doğal hakkıdır mutlu gitmek bu dünyadan. Ben hala beni bıraktığın o parkta duruyorum. Burnuma parfümünün güzel kokusunu getiriyor rüzgâr, içime çekiyorum. Son olarak; dünyadan ayrılmak için orayı seçiyorum. Sensiz bir şehirde nefes almak, ölmüş bir hastayı yeniden hayata döndürmek kadar imkânsızlaşıyor benim için. Ve ben, bu dünyadan gidiyorum...
♛ İlk yazılardan bu kadar okuyucu kazanmak şaşırttı doğrusu beni. Benim gibi şiir sevenler olduğunu bilmek çok güzel. Oylama yapıp görüşlerinizi bildirirseniz daha mutlu olacağım. Okuyanlar olduğunu bilmek daha çok motive ediyor beni :)
-Süeda Olgun
ŞİMDİ OKUDUĞUN
''Bir Kırık Kalpten Dökülenler''
Poetry''Bir adam sevdi kadın, bir adamı canından çok sevdi. Kadın sevdi, adam gitti. Ve sonsuza dek kadının kalbi kırık kaldı.'' Başlıktan da anlaşılacağı gibi...Birini sevdiğinizde kalbiniz sonsuza kadar kırık kalır, onu onarmak isteyen yeni biriyle karş...
