Να μ'αγαπας. Δεν τελειωσαμε

Κεφάλαιο 15ο

   Έφευγα από το τελευταίο μάθημα του φροντιστηρίου πριν την έναρξη των Χριστουγεννιάτικων διακοπών.Περπατουσα μόνη ως συνήθως.Ειχα μεν κάνει κάποιες γνωριμίες αλλά ήθελαν χρόνο προκειμένου να ανθίσουν και να γίνουν φιλίες.Ηθελα χρόνο γενικά μέχρι να επούλωσω τις πληγές μου.
  Κάποια στιγμή άκουσα μια γνώριμη φωνή να με φωνάζει ,μα την αγνοησα.

-"Όχι δεν είναι αυτός."σκεφτικα και συνέχισα να περπατώ.

Η φωνή όμως δε σταματούσε και συνέχισε να με καλεί κι έπειτα ακούστηκαν βήματα.Εντονα βήματα που μετατράπηκαν σε τρέξιμο που με πλησίαζε.Πριν αρχίσω να τρέχω κι εγώ, ένα χέρι με σταμάτησε και με γύρισε ώστε να συναντήσω δύο λαμπερά πολύ γνώριμα μάτια.

-"Μαρία στάσου."μου είπε ήρεμα κι γλυκα με εκείνη την υπέροχη ,ζεστή φωνή του.
-"Βαγγέλη..."είπα ξεψυχισμενα.
Επειτα ξεροβηξα και προσπάθησα να φανώ χαλαρή.
"Γεια σου Βαγγέλη.Συγνωμη έχω δουλειά..."
-"....να βρεις χρόνο να μιλήσουμε."με εκοψε
-"Τι άλλο να σου πω ;Τελειώσαμε."
-"Έτσι  ψυχρά Μαρία ,γιατί;"
-"Δεν κολλάμε .Εσύ είσαι 21,εγω 15,εσυ ποπ σταρ ,εγώ μαθήτρια...."
-"Εσύ η μέρα εγώ η νύχτα..."συνέχισε ο Βαγγέλης ειρωνικά
-"Ναι ..έεε...οχι!...βασικα...."
-"Μαρία ψεύδεσαι και δεν πρέπει.Στο τηλέφωνο φανηκες σφιγμένη μην πω πιεσμένη πολύ για να πεις κάτι φάνηκε ότι δεν ηθελες να πεις."
Έπειτα με έπιασε από το πρόσωπο και με κοίταξε στα μάτια
-"Πες μου την αλήθεια .Κάτι δεν πάει καλά γιατί ψεύτρα δεν είσαι και φαίνεται αυτό"
  Φοβήθηκα.Ενιωθα το βλέμμα του να με διαβάζει.Ενιωθα να λυγίζω και να σπαω,αλλά τα λόγια της Ανθής έρχονταν στο μυαλό μου όπως και η λέξη 'μηνυση' που με κυνηγά σαν ερυνυα.Επρεπε να φύγω.Χωρις δεύτερη σκέψη τον κλώτσησα δυνατά στο καλάμι.Ο Βαγγέλης πόνεσε τόσο που γογγυξε.Τοτε βρήκα την ευκαιρία να ξεγλιστισω
-"Μαρία!!"τον άκουγα να φωνάζει
   Άρχισα να τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορουσα .Έκοβα δρόμο μέσα από στενά να βρω μια γρήγορη πορεία προς το σπίτι μα καθώς έβγαινα από μια γωνιά με μπλόκαρε ο Βαγγέλης μέσα στο αμάξι του
-"Αμάν με ακολουθεί!"σκέφτηκα.Ευτυχως μας χώριζε ένα πεζοδρόμιο οπότε ξεγλιστισω πάλι στρίβοντας δεξιά.
   
     Κατάφερα να μπω στο σπίτι καταιδρωμενη.Μπηκα στο δωμάτιο μου κι αφότου παράτησα τη τσάντα προσγειώθηκα εξουθενωμένη στο κρεβάτι.Το κινητό μου όμως βουηζε τινάζοντας με σαν ελατήριο.Το πήρα και το πέταξα πάνω στο γραφείο μου σκεπάζοντας το με μια μαύρη μπλούζα μου.
Περπατούσα πανω-κατω στο δώματιο εχωντας τα χέρια σταυρωμένα πάνω στο στήθος μου.
"Πως τα κατάφερα έτσι ;"σκεφτόμουν.
Γυρισα και είδα το κινητό κάτω από τη μπλούζα να βουηζει.Αναγκαστικα έπρεπε να το πάρω.Ειχα μήνυμα:
-"Είμαι κάτω από το σπίτι"ελεγε
Κοίταξα διακριτικά έξω από το παράθυρο.Πραγματι ο Βαγγέλης ηταν στο απέναντι πεζοδρόμιο.
-"Τι θέλεις;"του έστειλα
-"Την αλήθεια.Η μου τη λες η χτυπάω το κουδούνι.'
-"Θα δημιουργήσει ταραχή!"Σκέφτηκα τρομοκρατημένη
-"Θα τη μάθεις την αλήθεια.."ενέδωσα..."μα όχι τώρα.Δεν έχω το ψυχικό σθένος τώρα."
Κοίταξα πάλι έξω από το παράθυρο κι είδα τον Βαγγέλη να κοίτα το κινητό  του. Σε λιγακι ήρθε πάλι μηνυμα:
-"Θα περιμένω όσο χρειαστεί.Αρκει να μάθω την αλήθεια."
-"Έχεις το λόγο μου."του απάντησα.

Τον είδα να φεύγει από το πεζοδρόμιο.Τοτε κατέρρευσα στο πάτωμα κλαίγοντας από την ένταση.