Onvergetelijke pijn

~ 28 ~

"Is niet erg, ik ook van jou" zeg ik en hij hangt op.

Geen doei, niks.

Volgens mij zat hij al in zijn auto want hoorde hem soms afwezig praten.

Ik doe mijn haren in een hoge knot en zet mijn zonnebril op.

Deze week ga in Yassir weer hopelijk zien.

Ik mis hem echt...

Je weet pas wat je mist als je het niet meer hebt, zeggen ze altijd.

Ik stop mijn boeken in mijn tas en loop de trap af naar beneden.

Mijn telefoon gaat weer af, meestal heb ik dat ding altijd op stil maar sinds ik Safouane heb leren kennen moet ik hem gewoon aan zetten.

Het is Inaya.

"Jaa?"

"Sarah, luister naar me alsjeblieft, ik heb geen zin meer om als een hondje achter jou kont aan te lopen. Je weet dat je veel voor me betekent en dat ik je als mijn zus zie.
We moeten ons volwassen naar elkaar toe gedragen en niet als kleuters elkaar negeren en de schuld op elkaar afschuiven. Ik zeg niet dat jij alleen fout zit maar ik zit ook fout. Ik zelfs meer ik had me er niet mee moeten bemoeien of elke keer zo dom te doen.. Sorry als het hart aankomt maar ik wil je gewoon terug man. Je was weer zo vrolijk toen je Safouane had leren kennen.. Het leek alsof je een nieuwe start in je leven had gemaakt. Je was al je shit vergeten, maar ik weet dat dingen het erger hebben gemaakt.. Het spijt me Saar, ik wil alleen het beste.. Ik wil dat je niks overkomt"

Het raakt me wel..

Heel erg zelfs, waar zijn onze leuke tijden samen gebleven?

We zitten constant op elkaar te bitchen.

"Je hebt gelijk.. Sorry ook namens mij.. Ik spreek je verder op school oke? Als we dit via de telefoon op app blijven bespreken word alles hele tijd verkeerd opgevat" zeg ik zachtjes.

Ik heb haar nu wel nodig, met Yassir enzo.

"Sorry wollah" herhaalt ze weer.

"Het is niet erg" zeg ik lachend.

Ze schiet in de lach en hangt dan op.

Ik trek mijn Birkenstocks aan en sluit de deur achter me dicht. Ik stap op de Vespa van Yassir en rij naar school.

Onderweg ben ik vriendinnen tegen gekomen die ik heel lang niet meer heb gezien.

Wat zijn ze allemaal veranderd..

Over Youssra verbaasde ik het me het meest.. Ze heeft haar khimar (lange jurk die je haar en lichaam bedekt) afgedaan..

Het is zo jammer om te zien dat mensen niet standvastig kunnen blijven aan hun geloof.

Als je aan iets begint moet je het ook tot een goede brengen toch?

Je maakt alleen maar jezelf & je geloof belachelijk,

Maar wie ben ik om te oordelen?

Ik parkeer de scooter en loop de school binnen.

Alle blikken zijn op mij gericht, het kan ook niet anders.

''Heey Sarah wacht even!'' hoor ik Youssri achter me.

Die heb ik ook niet meer gezien na samen de tafels te hebben schoon gemaakt.

Ik stop met lopen en kijk achterom.

Hij heeft een hele gang aan jongens achter zich aan.

Is het voorschut als ik gewoon door loop?

''Waz met je broer?''

Serieus? Ga je nu echt zo schijnheilig doen? Zelfs in Antwerpen weten ze ervan?

Ik voel de blikken van de jongens prikken.

''Hij komt deze week weer vrij hij heeft niks gedaan'' zeg ik zachtjes met mijn blik op de grond gericht.

Ik hoor de jongens van blijdschap roepen en juichen.

Ik glimlach, draai me om en loop weer door.

Ik zie Inaya met een groep meiden bij de kluisjes staan.

Ondanks dat loop ik gewoon naar mijn kluisje, ik zag in mijn ooghoeken dat ze me had gezien.

''Saraaaaaah'' zegt ze enthousiast en knuffelt me van achteren.

Ik draai me om en knuffle haar terug, het voelt fijn.

Het is zo lang geleden dat ik iemand een knuffel heb gegeven, en het is gewoon fijn.

Na alles wat er is gebeurd kan ik die zeker gebruiken.

We lopen pratend naar boven.

''Ik ben er voor je he'' sluit ze ons gesprek af en loopt naar de wc toe.

De schooldag is normaal afgelopen.

Hier en daar kreeg ik wat opmerkingen over me broer naar me hoofd geslingerd.

En alweer kwamen er jongens naar me toe dat ik moet uitkijken met wat hij doet.

Ik snap echt niet waar mensen zich mee bemoeien, ze kunnen mij echt niet met rust laten.

Alsof het leuk is om dit elke dag aan te horen...

Het me doet pijn.. Ze hebben nu allemaal een slecht beeld over mijn broer.

Ze zijn bang dat hem iets overkomt, net als ik.

Want dat is er in me is gepraat.

Maar waarom? waarom als ik vraag wat er aan de hand is en waarom antwoorden ze zo kortaf.

Of zeggen ze dat ze het niet kunnen zeggen..

Ze begrijpen niet dat het een grote invloed om me heeft.

Ik begin langzamerhand mijn vertrouwen in me broer te verliezen.

Ik moet het gewoon accepteren, het zal nooit meer als vroeger worden.

''Inaya?'' Ik kijk achterom terwijl ik mijn scooter parkeer in de stad.

Charafeddine, de broer van Inaya.

Hier heb ik dus geen zin in, die gaat alweer beginnen over Yassir.

Over die onzin dat ik moet uitkijken.

''Ik heb geen zin in jou'' zeg ik en draai me om en loop weg.

''Wollah wacht, alsjeblieft!'' roept hij.

Een groepje Marokkaanse meisjes kijkt ons aan.

Ik voel me rood worden en blijf staan.

''Sarah, ik weet dat je het zo vaak hebt gehoord. Maar jou broer zie ik als mijn broer. Het is hard om dit te zeggen maar ik weet wat eraan de hand is.. ik mag je niks vertellen, ik wil het zo graag.. We moeten hem samen helpen.. Hij accepteert hulp van niemand, en schuif alles aan de kant. Maar ik weet dat hij kapot gaat.. Van binnen.. en als we niet uitkijken of van buiten..'' hij kijkt me met een bezorgde blik aan.

Ik voel tranen opkomen, ik draai mijn hoofd weg en voel zijn arm op mijn schouder.

''Loop naar de parkeerplaats'' zegt hij en ik volg hem.

''Je liegt! Jullie liegen allemaal! Hij zegt dat hij niks heeft gedaan!'' zeg ik huilend.

Hij komt voor me staan en kijkt me van onder aan.

''Niet huilen, ik weet hoe je je voelt.. Maar hij liegt niet. Hij heeft niks gedaan, neem je broer niks aan kwalijk, het zijn mensen die hem langzaam kapot maken omdat hij iets verkeerd heeft gedaan. Hij moet allemaal dingen doen voor die mensen, als hij het niet doet gebeuren er elke keer kleine dingetjes die hem langzaam kapot maken. Jullie zijn daar een onderdeel van''

Ik heb het gevoel dat de wereld langzaam weg valt.

''Jullie zijn daar een onderdeel van'' hoor ik langzaam in mijn hoofd.