Faded Memories

Memories #0

Margot Alayna Ortega

Is it really possible for people to be quiet even they are badly hurting? Yung kahit na gusto na nilang sumigaw sa sakit at magmakaawa they will just choose to be quiet.

Siguro nga merong mga taong ganun at isa na ako doon. Even if what is happening in my life now is too painful for me I will choose to ignore that and be quiet of ignoring how badly hurt I am and act normal like I am not broken at all.

Mas pipiliin ko na balewalain na lang yung sakit na nararamdaman ko kaysa isipin at magpakulong doon. I am the type of woman with a lot of responsibilities. Instead of thinking sa sakit na nararamdaman ko mas pipiliin ko na wag pansinin yun at magpatuloy sa buhay ko.

"Margot, nakapag-enroll ka na ba?" Realynn asked. Tumingin ako sa kanya na hindi makapaniwala sa tinanong niya sa'kin.

"Sabog ka na ba?" Tanong ko sa kanya at natawa naman siya ng may maalala siya.

Sabay kaming nag-enroll two weeks tapos tatanungin niya ako kung nakarenroll na ba ako. We are about to take Business Administration magkaiba nga lang kasi Marketing ang kinuha kong major at Finance naman ang sa kanya.

Hindi ganun kaganda ang buhay ko pero hindi ko din naman masasabi na mahirap kami because I can still eat three times a day kasama ang pamilya ko at nakakapag-aral ako pati ang kapatid ko.

"Kailan ka bibili ng gamit?" She asked.

"Pag nakapagpadala na si Mama." I answered. Tumango naman siya. Masasabi ko na halos parehas lang naman ang buhay namin ni Rea dahil hindi naman kami pareho ganun kayaman at may kaya lang kami.

Pero pareho din naman kami na hindi nahihiya sa buhay na meron kami. Galing sa pamilya na kompleto si Rea while I have a broken family. I just have my mom na nagtatrabaho sa ibang bansa bilang OFW at ang kapatid ko na mas bata sa akin ng dalawang taon at ang nagpalaki sa akin ay ang lola at lolo ko.

Simula bata pa lang kami talagang pagiging OFW na talaga ang trabaho ng Mama ko na hindi niya na nasubaybayan pa ang paglaki naming magkapatid at ang grandparents ko ang nagpalaki sa amin. Hindi ko masasabi na hindi ko naranasan ang pagkakaroon ng buong pamilya dahil naranasan ko naman yun nga lang panandalian nga lang.

Parang panandalian saya na kinuha na lang agad sa akin. Wala akong tatay at kahit kailan hindi niya naisip na may dalawa siyang anak na babae na kailangan siya. Buong buhay ko nga ata nanay ko ang bumuhay sa amin.

We live in a comfortable life because of our Mom and grandparents habang siya nagpapakasaya sa bagong pamilya niya.

We are left by him pero hindi ko na pinansin pa yun at inisip na lang na isa lang siyang sumpa na dumating sa buhay namin at bigla na lang nawala. Hindi ko gagawin ang ipilit ang sarili ko sa taong ayaw sa akin o sa amin kung ayaw niya sa aming magkapatid wala na akong pakialam pa doon.

He doesn't deserve us. Hindi niya deserve ang magkaroon ng anak na katulad namin ng kapatid ko. Minsan nga hindi ko alam kung dapat ko pa ba na gamitin ang apelyido na meron siya dahil sukang suka na ako na nakadikit yun sa pangalan ko pero wala naman akong magawa.

I will still be his daughter and a part of him and that disgust me.

Umuwi na din naman ako matapos mag-stay sa bahay nila Rea dahil kailangan ko pang magluto ng hapunan namin dahil wala naman pwedeng gumawa nun sa bahay dahil madalas na umaalis ang Lola ko at ang magaling ko namang kapatid hindi naman marunong magluto.

Responsibilidad ko na yun. Kahit na nakakapagod dahil paulit-ulit na lang ang ginagawa ko wala din naman akong choice kung hindi gawin din at pinangako ko sa sarili ko na aahon kami mula sa buhay na meron kami ngayon.