Onvergetelijke pijn

~ 27 ~

Inaya: "Gadverdamme wat ben jij tering kinderachtig bezig zeg. Al mijn appjes lezen en geen antwoord geven. Ik heb jou 10x gebeld om het goed te praten. Alles moet van mijn kant komen, bah. Ik heb je dagen lang gesteund met alles. Ik probeer je nu weer te steunen, ik wil je alleen helpen meer niet. Gedraag je als fucking iemand van bijna 18."

Ik lach hardop.

Ik: "Jij bent heel kinderachtig bezig, je doet alsof je iets weet en wilt het me niet vertellen maar je laat wel duizenden tekens zien?! Wat verwacht je van mij?! Ik weet niet meer wat ik van iedereen kan verwachten. Mijn vertrouwen is beschadigd door jou. Jij bent 18 en gedraagt je als iemand van 14 Inaya. Maar zal zoals je al zegt aan mij

liggen"

Ze is aan het typen.

Inaya: "Het spijt me, je hebt gelijk"

Ik: "Weet wat je zegt, spijt komt altijd achteraf"

Inaya: "Praten we hier morgen over? Iedereen is ongerust over je"

En nu doen alsof er niks aan de hand is,

Ik zicht luidruchtig en druk mijn mobiel weer uit.

Soms zijn dames erger dan jongens.

Hoofdpijn.

Ik stap onder de douch en na een heerlijke ontspannen douch droog ik mezelf af.

Ik trek een simpele donkerblauwe skinnyjeans aan met een wit bloesje.

Vandaag ga ik lekker naar huis, weg van al die hoofdpijn.

Het is net een uur geleden dat mijn vader weg is.

Dit word een lange dag.

Ach wat boeit het? Ik ga gewoon een rondje buiten lopen.

Ik trek mijn witte instappers met slangenprint aan en vouw mijn broek op tot ver boven mijn enkels.

Mijn gezicht ziet er echt niet uit.

Ik heb mijn krullen nat in een knot gedraaid.

Ik hoor een keiharde toeter en gillende mensen.

Ik loop naar het raam toe en zie dat het zwembad is geopend.

Grotendeels tieners.

Ik zie ook Marokkaanse meiden & jongens ertussen.

Waarom is mijn volk altijd zo snel te herkennen?

Zal ik ook even een kijkje nemen?

Ik loop naar de lift toe en en druk op 1.

Ik probeer mijn haar opnieuw goed te doen maar het mislukt elke keer.

Ach het boeit niet.

Mijn mobiel gaat af en ik neem op.

Het is Safouane.

"Heey slaapkop" zegt hij lachend

"Ik was zo moe, ik heb het je vergeven zonder dat ik het doorhad" glimlach ik.

Waarom ik glimlach weet ik niet, hij ziet het toch niet?

Hij vraagt hoe het met me gaat en ik lieg weer eens dat alles perfect gaat.

"Komt door mij he" vraagt hij lachend

"De persoon die u op dit moment probeert te bereiken is momenteel niet aanwezig. Spreek een bericht in na de piep of probeer het later opnieuw" zeg ik lachend.

We schieten allebei in de lach en de liftdeuren schuiven open.

"Waar na tuuu"

"Even een rondje lopen, het is hier stil en rustig mijn vader is naar de stad met zijn vriend, ik heb Yassir gesproken"