ΥΒΡΙΣ

Αρχέγονη ένωση

Μέρες πριν όταν είχαν έρθει σε αυτό το σπίτι, μια μέρα που ακόμη τίναζε και ξεσκονιζε το σπίτι απο την κίτρινη σκόνη που κάλυψε τα πάντα, τον είχε ακούσει να μιλά σε μια γυναίκα. Δεν ήταν πως κρυφάκουσε. Ήταν απο εκείνες τις στιγμές που απλά δεν μπορούσε να αποστρεψει τα αφτιά της, και απο ντροπή δεν μιλησε για να πει πως τους άκουγε. Αλλά είχε ακούσει καθαρά τον αφέντη της να απαρνείται τον έρωτα που του πρόσφερε μια γυναίκα με το όνομα Ρεμέδιος. Ο αφέντης ήταν ευγενικός μαζί της αλλά με λίγα λόγια της εξήγησε πως οτι είχαν μεταξύ τους άνηκε στο παρελθόν. Άκουσε ακόμη την γυναίκα να κλαίει και έπειτα να θυμώνει αλλά ο αφέντης με ήρεμο ύφος την είχε αποχαιρετήσει , διαβεβαιώνοντας την πως θα εχει πάντα δουλειά απο εκείνον αλλά να μην ξαναέρθει στο σπίτι . 

Ο αφέντης αγαπά την κυρία. Φαίνεται ακόμη και απο τον τρόπο που εκείνος την κοιτάζει ακομη και αν η κυρία της κοιτά επίμονα οτιδήποτε άλλο εκτός απο εκείνον.

Ίσως ..ίσως αν αποφάσιζαν να ευλογήσουν την ένωση των κορμιών τους με έναν γάμο, με μια τελετή που οι θεοί ορίζουν τότε να καταλάγιαζε ο θυμός της κυρίας. 

Φυσικά τίποτα απο αυτά που σκέφτεται δεν έχει πει στην κυρία της. Η δουλειά της στο σπίτι είναι άλλη.

"Καλώς Αμαράντα , θα κατέβουμε σε λίγο για φαγητό"

Σκούπισε με την ανάστροφη του χεριού της τον ιδρώτα του προσώπου της και ξεςφύσηξε.

"Ναι αφέντη"

Ο Μανού κοιτάξε με μισοέκπληκτο ύφος τον Άιντεν.

Εκείνος του πρόσφερε πουρο με μια αβρή κίνηση και ο Μανού το αποστράφηκε. Σηκώθηκε σαν ελατήριο απο την θέση του.

"Και τώρα έτσι θα ζείτε? χωρίς να μιλάτε?"

Ο Άιντεν όμως δεν απάντησε.

Εκείνη μια μέρα μάζεψε τις βαλίτσες της και ανακοίνωσε μέσω της Αμαράντας πως θα επιστρέψει στο νησί. Η ευτυχία , η σχεδόν μεθυσμένη ευτυχία που ένιωσε όταν άκουσε τα λόγια εκείνα, γρήγορα συνοδεύτηκαν απο μια απογοήτευση. Η Άννα είχε επιστρεψει με το ίδιο πλοιο μαζί του αλλά ουτε την φωνή της του χάριζε ούτε την ματιά της. Τι μπορούσε να της πει? μήπως δεν είχε δίκιο? ήταν κάθαρμα και δεν είχε φερθεί σωστά. Μα ακόμη κι ετσι , ένιωθε μια κρυφή χαρά που είχε την Άννα κάτω απο την ίδια στέγη, που τα βράδια φανταζόταν την καρδιά της να χτυπά λίγα μέτρα πιο εκεί απο την κάμαρα του. Που τα απογέυματα σαν ανακωχή βρισκοντουσαν στην αυλή και τον άφηνε να περνά χρόνο μαζί τους. Ήταν φορές που πηγαίναν όλοι για περπάτημα ως κάτω στην λίμνη και ο Άιντεν πετούσε βότσαλα με τον Ματίας στην επιφάνεια της λίμνης. Και η Άννα δίπλα τους. Ακόμη και θυμωμένη. Ακόμη κι έτσι.