Tumingin ako sa pinto ng honesty room, kalmado at wala naman akong naririnig na pagsigaw o kung anu pa man. Nakaalis na ang ibang subordinates at ako na lang ang naiwan dito, hinahanap na din siguro ako sa bahay. Sabi ni Locket hintayin ko sya pero parang magtatagal pa yata ang paguusap nila, kalahating oras na kong naghihintay, kaya lumabas na ko ng Gates at nauna na paguwi.
Magagalit na naman sya sakin dahil sa ginawa ko pero naisip ko din naman na kung paglabas nya ng honesty room ay kasabay nya sina Noreen at Adrianne, hindi na naman maganda ang magiging tingin nila sakin. Lalo na sa naging tanong nila kanina sakin.
Anu nga ba ang isasagot ko dapat?
I was deep into thinking ng biglang bumuhos ang ulan. Wala akong dalang payong at wala ding waiting shed na pwede kong tigilan, malayo na din ang nalakad ko mula sa Gates kaya hindi na ko makakabalik. Papagalitan lang din ako ni Locket pag nakita nya ko dun. Tumuloy ako sa paglalakad at tumakbo na lang para mas madali akong makarating sa labas.
Dapat talaga nagdadala na ko ng payong lalo ngayon at tagulan na.
Sa pagtakbo ko at dahil sa madilim ang daan hindi ko napansin yung batong nakaharang sa kalsada. Natapilok na naman ako, at yung paa ko na kagagaling lang din sa pagkatapilok ang napuruhan this time.
Napalupagi ako sa kalsada dahil sa nangyari at hindi agad ako nakatayo, masakit pa ang paa ko at ngayon mas sumakit pa lalo.
Damn, I'm so Clumsy!
I was trying to get up on my feet when I hear a sound of an approaching car, nagmadali ako agad dahil baka mabangga pa ko. Then it stops just right beside me at kahit na madilim I know kung kaninong sasakyan ang tumigil sa tabi ko.
I was right, dahil wala pang ilang segundo, bumaba ang driver nito, si Locket. Nakita ko agad sa mukha nya ang magkasalubong nyang kilay at nararamdaman ko na ang nagiinit nyang ulo. Wala akong nasabi o nagawa, napalunok na lang ako and at the same time, I feel at ease.
He helped me get up and makasakay sa sasakyan nya without saying a word to me.
Pagpasok nya ng sasakyan he turned off the aircon and removed his favorite jacket. Akala ko ibibigay nya sakin, pero hindi pala, tinanggal pa nya yung tshirt nya at medyo nagulat ako at napaiwas ng tingin sa kanya.
Anung iniisip ng lalaking to?
I was facing the window and closing my eyes when he called me.
"Clumsy." I opened my eyes and see his arms handing his tshirt to me.
Hindi ko alam kung anung gagawin ko sa tshirt nya, gusto nya ba na magpalit ako ng damit sa harapan nya? syempre hindi ko naman gagawin yun. Nung hindi ko agad kinuha ang damit nya, binitawan nya sakin ang tshirt nya and as usual, he started to yell at me.
"Use it, wag kang tumunganga dyan. Gamitin mo yung damit ko para punasan ang katawan mo at tuyuin ang buhok mo. Ang tigas kasi ng ulo mo, sabi ko sayo na hintayin mo ko di ba? Hindi ka na naman nakinig sakin, tingnan mo nangyari sayo-" he is really upset and I feel like a child na nakasira ng gamit sa paraan ng pagsesermon nya kaya I cut his sentence to apologize.
"I'm sorry, tama ka na, dapat nakinig ako sayo. Sorry na." hindi pa nya pinapaandar ang sasakyan, he wears his jacket again without any under shirt.
Habang hawak ko lang sa kamay ko ang tshirt nya at hindi pinupunasan ang buhok ko. Parang nakalimutan na ng utak ko kung paano gawin ang sinabi nya. He is sitting still, not even looking to me at ganun din ako. Bigla nyang inagaw sa kamay ko ang tshirt nya and for a second I thought isusuot nya na ulit but he gently grab my arm and moved me a little close to him. He faced me and began to wipe my wet hair and without saying a word he just do that until his tshirt is wet enough and my hair gets a little dry.
When he finally stops, we stayed in our positions and no one moves but I can't look up to see his face.
"Tell me, bakit hindi mo sinusunod ang mga sinasabi ko sayo?" his voice is too low that it sounds more of a whisper. It is more than a sentiment than a question and I can't look at him even more.
"Akala ko kasi matatagalan ka pa and I want to go home. Hindi ko naman alam na.." he put his hand under my chin and lifted it up para makita nya ko ng maayos.
I found his eyes as soon as possible and they have a lot of questions and disappointments for me or for himself, I don't know.
"But I said wait for me, so therefore I mean that I will be there any minute. Akala ko ba may tiwala ka sakin?" he is speaking softly, kaya parang nakonsensya ako sa ginawa ko.
Is this real?
Totoo ba ang ipinapakita nyang emosyon sakin, he looks vulnerable and completely upset. This is a different side of Locket now and I can't believe I brought it up. I don't know how to answer him so I let my mind drift away from to much thinking and say the first word na pumasok sa isip ko.
"I trust you, hindi ko lang alam kung anung gagawin ko minsan." he still holding my chin and we are still looking at each other.
"Then let me take care of you." para akong tinamaan ng kidlat sa sinabi nya.
Is this the Locket I know?
All of a sudden biglang naging ganito ang mood nya, naging mabait at...at..malambing.
"Mushroom. Wa..why?" I try to reach for his hand under my hand para tanggalin yun at bumalik sa upuan ko, this closeness is giving me a fast heart rate.
But then, he stopped my hand before it reaches his hand holding it firmly into his lap and he removed his hand from my chin and placed it behind my head holding it in place. I can feel that he is gripping my hair gently but there is also some force. Inilapit nya sakin ang mukha nya and my heart stops waiting for what he is going to do next.
Bakit biglang naging ganito ang sitwasyon namin?What just happened?
His forehead found my forehead and we are just inches away. I saw that he is closing his eyes na parang hinahabol nya ang paghinga nya and suddenly I want to touch his face that shows a very vulnerable and tamed Locket. But he is holding my hand and I feel weak to removed them from his hold.
"Don't ever run away from me again. Understood?" hindi nya ko inuutusan sa pagkakataong ito.
I can hear a different voice from him, is it, a plea?
But whatever it is, I would like to take advantage of this dahil minsan ko lang makita ang Locket na to.
"Not anymore, second master." I gave a smile and I don't know if he sees it or not I just close my eyes like him and stayed like this for a moment.
I still have a lot questions in mymind, but right now I don't entertain them. I want to feel at ease atleast even for a lttle while.
-End of Interview part 2-
أنت تقرأ
the Unexpected
عاطفية'God has given you one face,and you make yourself another.' - William Shakespeare. "I know it's her. Hindi ako pwedeng magkamali, I knew I saw her." I followed the girl, but I lost my sight of her. She's from my past, someone I owed so much. "I hav...
Interview part 2
ابدأ من البداية
