The Fraser-Side

The next day...

08:00. Ik ben al op school. Als enige. Ik wandel uit verveling wat rond in de school. Grappig hoe ik m'n pad van gisteren terug bewandel in omgekeerde richting. Hoe ik in m'n verleden kan kijken en in stappen. Ik zie de bloedvlek van gisteren die nog altijd niet was opgekuist. Zou die daar voor eeuwig vast plakken? Zou dat moment voor altijd gegraveerd staan in de grond? Ik wandel een paar gangen uit en kom uit bij de bibliotheek. Ik duw moe en al hangend tegen de deur. Zou de deur open zijn? Zou de sleutel nog in het slot passen met al die levende paddenstoelen erin? Of zou de sleutel gewoon poten hebben gekregen net zoals alle andere schimmel hier? De deur maakt een licht krakend geluid. Ik kijk met lege ogen naar de binnenkant van de kamer. Naar de plaatsen waar hij geborsteld heeft en naar waar ik bijna stikte in verzuurd stof. Waar we onze botsing hadden en naar de plaats waar de courtisane lag. Onze wel bekende post-middeleeuwse hoer. Ik hoor ergens een zacht maar eng geluid in de verte. Ik kijk even naar de gang, maar daar is niks. En voor ik het wist schreeuwde ik heel de school bijeen; een rat sprong vrolijk en bang tegelijkertijd voorbij. "what the Hell" hoelang zat dat beest daar wel niet?! Ik kijk naar de stilstaande klok boven de deur. Zelfs de klok was niet meer leesbaar door het vergeelde stof dat erop hing. Grappig, hij staat vast op 12u10. Begin van de middagpauze. Raar, hij staat vast op het begin van de middagpauze... Ik negeer de vuile klok en wandel wat rond. Ik ga naar zijn kant van de kamer. Ik wandel en balanseer in z'n veeg sporen. Ik vind het wel plezierig, z'n werk te verknoeien met m'n "met sneeuw bedekte"schoenen. 

"wel, wat doen we hier al zo vroeg?" Klinkt er achter mij. Ik schrik me rot en draai me om. Daar heb je hem. Hij lacht. "M'n werk aan het controleren?" Ik kijk naar z'n gezicht en ga mee in z'n waan idee. Ik knik. " Ja, maar eumh, kom eens kijken?". Zeg ik met een serieuze toon. Hij trapt erin en komt kijken. "Ge hebt hier precies, u voeten er aan geveegd". Hij kijkt nonchalant en beschaamd dat hij blindelings in m'n stomme grapje is getrapt. "Dat heb jij gedaan". Hij duwt me om me te plagen. We beginnen al spelend te vechten. "Dat is niet waar". "leugenaar". Hij heeft m'n 2 armen stevig vast zodat ik zou stoppen met slagen. We stoppen al lachend en beseffen dan hoe hij me vastheeft. We kijken elkaar in de ogen. Duizenden gedachten gaan door m'n hoofd alsof het racewagentjes zijn die om ter eerst aan geen enkele eindmeet willen zijn. Z'n blauwe ogen kijken naar de mijne. Z'n grote handen houden nog steeds stevig mijn polsen vast zodat ik niet weg kan. En voor ik het weet, liggen z'n lippen op de mijne. Heel de wereld stond stil. Zelfs wij. Z'n lippen stonden nu vast voor altijd op de mijne. Dat was z'n eigen keuze, dat de tijd stil bleef staan had niemand verwacht. En plots schoot de wereld weer in gang. 

Hij kijkt naar me voor bevestiging. Of dit wel ok was. Zo schattig. Die 2 grote zeeblauwe ogen waren maar een paar centimeters verwijderd van mijn gezicht. Hij laat zachtjes m'n polsen los. Bij dat hij me los liet, zag ik het uur op z'n horloge. De wereld had zeker niet stil gestaan. Ik zag aan het uur dat de bel ging gaan in minder dan 1 minuut. "eumh...".  De bel onderbreekt ons moment. Weeral. Ik loop weg naar de les. Hij kijkt me na en zucht. Ik snelwandel door de gangen en kan alleen maar denken. "Ik heb zonet m'n leerkracht gekust".