The Fraser-Side

Rocko's Diner

"U zal toch iets moeten bestellen, behalve koffie". Ik kijk naar de serveerster en knik gebarig. "Koffie en een stuk bresilienne, dan" zeg ik toegevend. De serveerster grinnikt en haalt m'n bestelling. "Stress?" vraagt ze al glimlachend. "Ja, morgen begint weer een nieuw schooljaar". "Ik  dacht al dat ik de zomer z'n koffers hoorde pakken" lacht ze. Ik glimlach en schrijf direct haar geciteerde woorden op. "Wat zegt u het mooi". De oude serveerster bloost een beetje. "Ik heb al veel zomers zien komen". "En gaan". Even valt er een rustgevende stilte. Avondrood breekt door de ramen en doen alle rode lampen wit kleuren.

 Ik kijk om me heen. Er zitten niet veel mensen. Alleen ik en 3 truckers die hun avond gaan doorbrengen in hun vrachtwagen. "Ik zal de kan laten staan" zegt ze met een juffrouwenstem. Ze zet m'n koffie en de kan neer naast m'n taartje. Ze blijft even staan omdat de laatste zonnestralen net op haar gezicht neer stranden. Ze doet haar ogen even toe. Ik kijk naar haar geschminkte verrimpelde gezicht. Naar haar zwarte korte haren die glanzen in dat beetje zon. Naar haar uniform en naar haar rood gestifte lippen die glimlachen. 

"Excuseer me, ik ben al weer weg" zegt ze verontschuldigend. Ik blijf haar aanstaren. Na een ongemakkelijke stilte vraag ik haar de vraag die al heel de avond op m'n tong ligt te branden. "Bent u gelukkig hier, mevrouw?"."U niet dan?". "U antwoord niet op m'n vraag". Ze pakt ondertussen een witte vot om de toog proper te vegen. Ze denkt even na maar geeft direct antwoord. En met een grote glimlach zegt ze "Ja". " Ja, ik hier gelukkig. Mensen als u hier doen me leven". "Mensen als mij?". Ze glimlacht mysterieus en verdwijnt de keuken in. Ik draai me terug om met een verbaasde lach op m'n gezicht. 

Mensen kunnen gelukkig zijn. Mensen als kennelijk "Wendy" kunnen gelukkig zijn.               Mensen als mij...

Rocko.