The Fraser-Side

Fraser Race

De schoolbel gaat. Dat krijsend geluid dat elk hart van een student harder laat kloppen. Dat krijsend geluid dat roept "tijd voor vrijheid". Al is het maar voor een leswisseling.

Ik zie hem rechtstaan. Z'n lange sokken komen vanonder z'n jeansbroek.
"Lange, gekleurde sokken zijn voor als ik me blij voel". "Zwarte sokken voor als ik dat niet ben".
Hij pakt z'n boeken en propt ze haastig in z'n rugzak. We willen allemaal zo snel mogelijk het lokaal uit zijn. Het lijkt wel een race. Wie het eerst inpakt en weg is, die wint!

Gek hoe hij altijd als eerste de klas uitloopt. Hoe z'n lange gekleurde sokken de klas uit dansen. Ik beeld me dan in dat hij een of andere bijles heeft. Wat misschien niet zo is. Misschien heeft hij gewoon de tijd niet gehad te kunnen eten en heeft hij razende honger? Of misschien wilt hij gewoon alleen zijn. Zonder al die mensen om zich heen.

Mensen zijn kuddedieren. Ze staan op éénzelfde wei en grazen en zuchten op die éénzelfde wei. Als de ene een groener grasveldje heeft gevonden, wilt iedereen daar staan. Gelukkig ben ik anders. Gelukkig vind ik m'n eigen grasveldje en gelukkig volgt niemand me om van het mijne te eten. Misschien staan wij wel boven de rest, Fraser. Misschien zijn wij wel het hogere ras of meer geëvolueerd om niet te denken en doen zoals zij. Wij zijn alleen. Maar dat is ok.                  Helemaal Ok.

Met m'n ogen volg ik hem al zoeken tussen een rij leerlingen die niet als laatste in het lokaal willen blijven. Ik zie hem met z'n bruine schoudertas ,de gangen door wandelen. Hij weet zich uit de andere klassen te wurmen en als eerste de trap af te gaan. En daar verlies ik hem uit het oog. Ik volg het spoor dat hij heeft gewandeld. Alsof z'n voetstappen ,zoals op het strand, in de grond staan gedrukt. Z'n voeten zijn natuurlijk groter dan die van mij maar mijn voeten passen in de zijne. Ik wil de kudde ook voor zijn maar helaas. Ik word ongewild de groep binnen gezogen en gedwongen om op hetzelfde tempo mee te lopen als zij. Op het moment dat alles en iedereen even stilstaat door het aantal volk dat er staat, sta ik aan een tussenraam dat uitzicht heeft op de gehele speelplaats. Ik krijg hem weer in het oog. Ik ben in gedachten verzonken. Hij die daar loopt, iedereen rondom zich negeert en stiekem geniet van de zon. Hij die daar onopgemerkt een boek uit z'n tas haalt en doorloopt. Alsof hij naar een lokaal gaat om alleen te lezen. Alsof hij alleen wil zijn, voor een uurtje.

En dat is ok. Helemaal ok.