დილით თვალს ვახელ და არემარეს ვათვალიერებ.მართალია ადგილი მეცნობა,ჩემი ოთახია, მაგრამ არ მახსოვს როგორ აღმოვჩნდი აქ,გვერძეგავიხედე და ჰოსოკი იწვა სასწრაფოდ ჩავიხედე ზეწრის ქვეშ და თავიდან ბოლომდე შიშველი ვარ.ამ ყველაფრიდან გამოშტერებულს მობილურის ზარს მოვყავარ გონს:
-ესეიგი ძალიან მდიდარ კომპანიას უნდა რომ თქვენ კომპანიასთან დადოს შეთანხმება რადგან ძალიან მოსწონს ის პროდუქტი რომელსაც თქვენ ყიდით(?)
-....
-ალიო?გესმით?
-კი,კი მესმის!(მე)
-რეისი გუშინ დაგინიშნეთ 3 საათში აეროპორტში უნდა იყოთ,(?)
-კარგით
ზარის დასასრული.
სასწრაფოდ ავდექი,ჩავალაგე ჩემოდანი,მოვაგროვე საბუთები და კომპანიისკენ ავიღე გეზი რადგან კომპანიის კონტრაქტების დოსია წამომეღო.
5 წლის შემდეგ:
ხალხი ამბობს რომ ცხოვრება ველურია და არავის არ ინდობს,არავის არ პატიობს შეცდომებს და არავის არ აძლევს მეორე შანს რატომღაც ჩემს თავსაც ცხოვრებასთან ვაიგივებ.ვერ მივხვდი როგორ მივატოვე ჩემი საყვარელი ხალხი,როგორ მივატოვე უპასუხოდ,მაგრამ არ ვნანობ,არ ვნანობ იმას რომ ეს ნაბიჯი გადმოვდგი,არ ვნანობ იმას რომ ახლა აქ ვცხოვრობ,მაგრამ ვნანობ ერთს,ვნანობ იმას რომ ჩემი შვილი უმამოდ იზრდება,ვნანობ იმას რომ ამ დანაკლის მე ვერ ვუვსებ,მტკვა როდესაც იღვიძებს და მეკითხება *მამიკო არ მოსულა?* ამ დროს კი ვცდილობ ცრემლით,დარდით და სიბრაზით სავსე თვალები დავმალო და არ ვაჩვენო მას,არ მინდა კიდევ ეტკინოს გული რომელიც ნაწილებად აქვს დამსხვრეული.
ზოგჯერ ჩემს თავს ვეკითხები:იმ დღეს რომ არ წამოვსულიყავი რა მოხდებოდა?მაგრამ პასუხს არ ვეძებ და რათქმაუნდა ვერც ვპოვულობ.
-ემაა!ჩემო გოგო გაიღვიძე!(ოთახში სამსახურში წასასვლელად გამზადებული შევდივარ)
-დილაშვიდობისა დედა!(გოგონა ფეხზე წამოხტა და ყელზე შემოეხვია დედას)
-როგოორ გეძინა პრინცესაა?(მე)
-მე კარგად დე,შენ?(ემა)
-მეც კარგად,აბა დღეს ხომ მივდივართ საბავშო ბაღში?(მე)
-აუ დე აუცილბელია(წარმოთქვა გაუმართავი წინადადება გოგონამ.სუმნს ამაზე ჩაეცინა და ძლიერად აკოცა)
-კი აუცილებელია.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
--------------------------------------------
შემდეგ თავში ან ამის შემდეგის შემდეგ თავში ვამთავრებ.
