Last chapter

2ο Μέρος

Δεν ήξερα αν ηταν αντίδραση ύστερα από μεγάλο σοκ , ή αν πραγματικά είχα τρελαθεί. Το ίδιο βράδυ , αργά την νύχτα , επισκέφτηκα το κτήριο , εβαλα το σωμα της μέσα σε μια μαύρη σακούλα και την κουβάλησα ως το αμάξι μου. Καθάρισα ελάχιστα το μέρος και έκρυψα τα υπόλοιπα. Οδήγησα περίπου 2 ώρες μακρυά από την πόλη , κοντά σε μια έρημη ακτή , άναψα φωτιά κι έκαψα ότι με ενοχοποιούσε. Ενώ οι στάχτες με περικύκλωναν , η μόνη λέξη που θα με χαρακτηριζε κάνεις ήταν τρομαγμένος . Πέρασαν εβδομάδες , μπορεί κι μήνες που η σκέψη της με βασάνιζε. Μου έλειπε . Δεν άντεχα άλλο , ξεκίνησα τα χάπια μα δεν ένιωθα κάποια βελτιώση. Πια , όταν περνούσα τον δρόμο , κι εβλεπα έναν αφηρημένο άνθρωπο να θέλει να περάσει στην απέναντι πλευρά , σκεφτόμουν ποιό αυτοκίνητο θα τον πατούσε πρώτο , ποιο κόκαλο θα έσπαγε, κι αν θα επιζούσε . Δεν είχα επιλογή , έπρεπε να δεχτώ εκείνη την πλευρά του εαυτού μου. Παράτησα την δουλειά μου, σήκωσα τα λεφτά της τράπεζας και εξαφανίστηκα. Άφησα πίσω ότι είχα , διαλεξα το άγνωστο . Δεν θα το αρνηθώ , ο δρομος υπήρξε δύσκολος , οι ανθρωποι σκληροί και ανελέητοι, όμως τους έκανα να πληρώσουν . Ποτε δεν μου άρεσε ο χαρακτηρισμός "serial killer" , προτιμούσα κάτι πρωτότυπο σαν το πραγματικό μου όνομα . Μετά απο 6 , βασανισμένα πτώματα , έφτασα πια στον τελευταίο . Ακολούθησα την ιδια τακτική με την οποία την σκότωσα , μόνο που αυτή την φορά, οι στάχτες χορεύαν μαζί μου . Δεν ήμουν ο εαυτός μου , η μυρωδιά της καμμένης σάρκας μου προκαλούσε ηδονή . Είμαι σίγουρος , πως θα αναρωτιέσαι , γιατι τα διηγούμαι όλα αυτά σε έναν απλό αναγνώστη . Λοιπόν , ζούσα με την πεποίθηση ότι κάποτε θα ζήσω μια ιστορία αγάπης , ένα απλο παραμύθι. Κρίμα που όλα τελείωσαν , μάλλον αυτό είναι το τελευταίο κεφάλαιο, ήρθε η ώρα να κάψω το βιβλίο . Εις το επανειδήν αγαπητή μου , κράτα μου μια θέση στην κόλαση .