Misfits Series#6: FACE YOUR FEARS (SOON TO PUBLISHED)

EPILOGUE

Tumango naman ako at lumapit sa kanya, dahan-dahan ko siyang niyakap saka tinugunan naman niya iyon, hinigpitan niya ang pagkakayakap na para bang ayaw na niya akong pakawalan pa.

“Arvi, please let me go…” I whispered.
“I already let go our memories,  and I don’t want you to hold on me again, I've been traumatized because of what you did… I'm begging you,” pakiusap ako kaya agad naman niyang kinalas ang pagkakayakap.

“I'm sorry, Avi. I regret all those things I'’ve done… So now, I'm finally letting you go… I love you, and I know that it’ll takes time before it fades. Now, turn your back on me, then walk away and please don't look back.” iyon ang mga huling salitang binitiwan niya n sinunod ko naman.

I turned my back on him and walks away, hinanap ko pa kung nasaan naka-park si Wayne, medyo natagalan dahil nakakalito ang mga sasakyan, pare-pareho lang naman ang mga kulay.

Pagkapasok ko ng kotse niya ay nadatnan ko siyang natutulog, hindi kasi siya nakatulog kagabi dahil sa nag-review pa kami para sa nalalapit na entrance exam for college.

Nakatulog ako kagabi tapos siya ay dilat na dilat pa rin pagkagising ko.
Ang amo ng mukha niya habang tulog, kabaligtaran ng mukha niya kapag gising, snob kasi siya sa ibang tao, tapos clingy naman kapag kami kami lang na magkakaibigan.

Ilang minuto kong nilibang ang sarili ko sa pagtitig sa kaniya at nanlaki ang mata ko ng makarinig ng munting tawa, dumilat siya at ngumisi sa’kin.

“Why so cute, Zaira? Enjoying your favorite view, huh?” pang-aasar niya at hindi talaga nawawala ang ngisi sa kanyang labi.

Umismid ako sa kanya at bumaling sa daan, nahihiya ako dahil palagi niya na lang akong nahuhuling nakatingin sa kanya! Hindi man lang siya magbibigay ng sign kung nakagising na siya!

“Cute,” aniya saka na pinaandar na niya ang kotse.

Hindi ko siya pinapansin habang nasa biyahe pauwi ng bahay. Medyo traffic sa may EDSA kaya hindi ko namalayan na nakatulog na pala ako.

***

“LQ kayo?” tanong ni Ate nang madatnan ko siya sa kusina, kumuha ako ng chuckie sa ref at hinarap siya saka umiling.

“Hindi po,” sagot ko at umirap siya.

“Bakit hindi ka nakangiti?” tanong niya at napalunok naman ako.

“Nag-usap kami ni Arvi,” seryosong sabi ko at nanlaki ang mata niya.

“Weh? Kailan? Saan? Bakit? Paano? Anong pinag-usapan niyo? Akala ko ba ay nasa ibang bansa na siya?” sunod-sunod na tanong niya at excited pa sa sagot ko!

“Wait lang naman, Ate! Isa-isa lang, pwede?” medyo inis na sabi ko at natawa naman siya.

“Excited ako, ba’t ba? Tsaka anong reaksyon ni Wayne?” tanong niya na naman at kinalma ko muna ang sarili ko.

“First question, kailan? Kanina, ate… saan? Sa BGC… bakit? Kasi gusto niyang magpaliwanag at kumustahin ako… paano? Paano kami nagkita? Kaninang bumili kami ng book sa may bookstore, nando’n siya tapos he asked if pwede kaming mag-usap, nakalimutan kong sabihin iyon kay Wayne kasi nagpaalam ako na magsi-CR lang tapos siya ay bumalik na sa kotse at doon ako hinintay… akala mo ay nasa ibang bansa siya? I don’t know kung kailan siya bumalik… we just talked and had the closure we–I want. That's all,” sagot ko sa sunod-sunod na tanong niya at napaawang ang labi niya.

“Oh my god! Grabe ka naman, anong sabi ba niya?” OA na reaksyon niya kaya napa-irap ako.

“Long story, nakakatamad magsalita, Ate. I’ll tell you na lang kapag sinipag ako,” busangot na sabi ko at iniwan siya doon.

Pagkalabas ko ay nagulat ako nang makita si Wayne na nasa tabi ng pinto ng kusina, seryoso siyang nakatingin sa pader na para bang may malaki itong kasalanan sa kanya.

“Seryoso, ah,” kuha ko sa atensyon niya at humarap sa’kin.

“Uuwi na ako,” paalam niya at agad namang  tumalikod sa’kin at naglakad na palabas kaya sinundan ko siya.

“Galit ka ba?” tanong ko bago pa niya mabuksan ang pinto ng kotse niya.

“Do I have the rights to get mad?” tanong niya pabalik ng ipinagtaka ko.

“Of course, we’re humans, Wayne. Even an animal gets mad, ikaw pa ba na tao,” sagot ko at napailing na lang  siya.

“That's not my point,” aniya at seryosong tumingin sa’kin.

“Then, what is it?” tanong ko na may halong inis dahil hindi ko maintindihan ang mood niya, ang hirap basahin!

“You talked to Arvi, pero hindi ko alam? Why, Zai? I mean, you can tell me about it, hindi naman ako magagalit, why choose to lie?” The pain is evident in his eyes.

Napakurap-kurap ako saka  natigilan.
“Sasabihin ko naman, e. Inasar mo kasi ako kanina kaya nakalimutan ko! Nagtatampo ka ba? O galit ka na?” inosenteng tanong ko at napanguso ako.

“What did he told you?” alam kong hindi na siya naiinis pero ’yon pa din  ang pinapakita niya.

“He loves me.” kunwari ay seryosong ako ngunit inaasar ko lang siya. Umasim ang mukha niya at pilit kong pinipigilan ang ang pagtawa.

“If he loves you, he won't leave you–”

“He had his reasons, Wayne… and I do understand–”

“So you two would continue your love story?–”

“Patapusin mo muna kasi ako!” inis na sabi ko sa kanya dahil hindi ko matapos-tapos ang kahit isang linya man lang.

“Okay, go on,” malamig na wika niya at inirapan pa ako.

“He said that he has his reasons, ako daw ang dahilan kung bakit siya umalis, but he saw that I'm completely fine with you, so… he's letting me go na daw,” naiinis na explain ko at natawa siya.

“He's letting you go? Bakit naging kayo ba? Wala siyang pakakawalan, Zai, kasi una palang ay iniwan ka na niya, at huli, hindi kayo ang para sa isa’t-isa, T.A.Y.O yun!” nanggigigil litanya niya na kinangiti ko naman.

“I know… so, hindi ka na galit?” tanong ko at umiling naman siya.

“Hindi naman ako galit, naiinis lang ako sa gagong ’yon, ang lakas ng loob na magpakita pa–”

“He won’t bother me anymore, he promised–”

“Remember when he promised that he won’t leave you? Natupad ba?” sarkastikong tanong niya na kinatigil ko. “Don’t answer, we both know what’s the answer naman,” aniya at binuksan na ang pinto ng kotse. “I'll go now, see you tomorrow… I love you, I’ll call you when I got home,” paalam niya at nag-flying kiss pa nga bago tuluyang pumasok sa kotse at pinaharurot iyon.

I smiled unconsciously. Pumasok na ako sa kabahayan at naupo sa sofa, remembering Arvi's words aren’t worth it. Because the most important thing to remember is how I did trust the process and how I became confident with who I am.

It's Wayne,  the man who made me confident and fearless woman but it doesn’t mean that I’ll just depend on him and also,  I can  afford to lose him if that’s the only thing that can makes us at peace, the only thing that I can't afford  is to  go through the same pain again.

—
THE END.