Red me van de plekken waar ik thuishoor

1.4/Prinses~

Haar ademhaling was niet meer dezelfde als hiervoor en over haar gedachten viel al geen zinnig woord meer te zeggen. Bijna wilde ze bidden tot de Godin van de Vergiffenis en Karma. Wat had ze misdaan dat ze de wrede straf van haar Lievelingsgodin verdiend had? Waarom was híj hier?

Isadora overreageerde hierop en dat besefte ze. Eerst dansen, daarna ondervroeg ze haar ouders wel. Ze wist absoluut niet wat die klojo hier met zijn vader en zus te zoeken had en waarom er een diner geregeld was met hen, maar volgens haar ouders zou het vast een uiterst goede reden hebben.

Ze moest zich van haar beste kant laten zien nu. Zeker nu híj in de zaal bleek te zitten. Concentreren, presteren, genieten van de aandacht die ze kreeg en Nandor in dit geval even... negeren, hoe erg ze dat ook haatte.

Dat plan faalde echter vanaf het prille punt waarop het werd geschapen.

Isadora's solostuk in de walsdans ging van start en de Prinses oefende dit haast perfect uit. Een solostuk in een optreden was zeker niet ongewoon, maar wél voor een walsdans – en zeker voor een van Hartzuï. Gelukkig stelde Isadora niemand teleur met haar sierlijke armbewegingen, haar standaardglimlach én de driedubbele draai op het einde – op een luid hoogtepunt van de muziek – die ze samen met de anderen van haar groep maakte; zij precies in het midden van de open plek.

Een luid applaus mochten ze ontvangen, ook al was de dans nog steeds niet afgelopen. Isadora liet het geluid helemaal tot zich doordringen en genoot van het feit dat mensen haar zagen, echt zagen. Ze kon het niet laten een blik op Nandor te wagen toen ze verder danste, om te kunnen controleren of hij haar ook zag. En die knipoogde naar haar, maar hij klapte toch ook netjes. Meteen daarna schoten haar ogen naar haar ouders toe tijdens een andere beweging, en zij glimlachten trots naar haar – op kalme manier, maar het gebaar was te onderscheiden.

Gelukt. Ze had haar ouders trots gemaakt. Vlinders dansten in haar borstkas. Haar plan was geslaagd.

Maar op het moment dat de meiden verder dansten om hun dansoptreden langzaamaan af te kunnen ronden, was de ruimte plots onherroepelijk aan het tollen. Had Isadora wellicht zonet een draai te veel gemaakt?

Ze probeerde zich zo goed mogelijk de passen te herinneren, zo goed mogelijk verder te dansen, wat haast wel móést na haar goede prestatie bij haar solostuk. Eindelijk zouden de kranten góéd nieuws over haar, over de hele Koninklijke familie, kunnen verspreiden, eindelijk zou ze schitteren in de artikelen – al ging het slechts om haar fysieke prestaties en niet om haar mentale.

Maar dat faalde volledig. De bewegingen lieten haar achter, het hervonden evenwicht liet haar compleet in de steek en de ruimte liet diens huidige vorm aan zijn lot over, nam almaar opnieuw allerlei nieuwe omtrekken en contouren aan. Ze moest haast overgeven van het draaien, zag niets nog scherp voor haar ogen en iedere aanwezige danste, wat zij wonderbaarlijk genoeg níét meer deed, niet meer kon doen.

In haar hoofd klopte een regelmatig gebons. Ze probeerde haar maaginhoud in haar lijf te houden, maar die dreigde eruit te komen. Wat gebeurde er in Hemelsnaam?

De zaal kantelde en viel, haar bewegingen waren onderhand niet veel meer dan wat pogingen tot niets fatsoenlijks en dat bonzen in haar hoofd wilde haar niet verlaten, was juist enkel aan het versterken in kracht, in pijn – in hoofdpijn.

Er was iets mis, maar wat was dat?

Toen de ruimte schudde in diens voegen, schudde Isadora met haar hoofd. Kneep ze haar ogen dicht. Probeerde ze zich vergeefs te verzetten tegen de verschrikkelijke pijn van de dikke naalden, die zich aan alle kanten dwars door haar schedel duwden. Gedwongen kwam ze tot stilstand, terwijl de anderen verder dansten, maar ze hielden de Prinses via heimelijke, snelle blikken goed in de gaten. Er was iets mis, maar wat was dat?