Yıllar geçiyor, ben geri gelemiyorum sanki boğazımda bir zincir bırakmıyor beni.
Sonra kendime unut diyorum hatırlama diyorum ama herzaman ki gibi en yakınlarım bana tekrar sunuyorlar bu anıları.
Hayat aynı hayat, zaman aynı zaman gün, hava, toprak aynı her zaman ki gibi ama değişen tek şey yanımızdaki seçtiğimiz kişiler.
Çok uzun zaman oldu hıçkıra hıçkıra ağlamayalı tâki şu zamana kadar artık o kadar dolmuşum ki kelimelerden önce hıçkırık sesi çıkıyor ağzımdan. İlk kez birinin karşısında hıçkıra hıçkıra ağlayarak "benim artık eyvallahım yok, benim kimseyle derdim yok, bettuğam yok ama artık gücümde yok çıksın hayatımdan ben ilk kez birinin hayatımdan çıkmasını istiyorum" diye ağladım.
Geçen bir söz okudum "en temiz cinayet yaşam isteğini öldürmektir" diye. Hani bazen bazı kişiler olur seni bitirir,seni içten içe öldürür ama sen o kişiyi hayatından çıkaramazsın korktuğundan değil zorunda olduğun için çıkaramazsın ha işte tam olarak ondan bahsediyorum.
Hayat sizin hayatnız size mutluluk vââd edip sizi kendi istedikleri kılıfa sokmak isteyenler çok olucak, girmeyin o kılıfa.
