Acaba gerçekten kötülüğün sızmadığı insanların hep mutlu yaşadığı bir yer var mıydı? Sanmıyorum. Keşfedildikleri gün mutlulukları son buluyordur.
Bu unutulmuş yaşamın güzelliğiydi.
İnsanlık unutmuştu.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Harvey Owen
Seslerin kulağıma ulaşmadığı anlar oluyordu bazen. Sözcükler o süre boyunca kendini anlatamıyordu sanki.
Gözlerim camın dışında görünen kasvetli havayı izledi. Kaşlarım derince çatılmıştı. Görünüşe göre bugün lanetli bir gündü. Sinirle verdiğim saniyeler sonrası gözlerimi sertçe açıp kapadım. Karnım kasılmıştı.
"Yeterince dinledim gidebilirsin." Gözlerime bakamayan askerin dediklerimden sonra daha da paniklemiş olduğunu görmüştüm, umurumda değildi.
"Ama efend—" Sözünü keskin bir şekilde sesimle kestim. Hoşuma gitmeyen bir alışkanlığımdı.
"Yalnız kalmak istiyorum. Çık." Dediklerimden sonra bir kez daha söz söyleme hakkını kendinde bulamayıp mecburiyetten kafasını eğip beni selamlamıştı. Daha sonrada odadan çıkmıştı.
Resmiyetten nefret ediyordum. İnsanların arasındaki statü farkı kadar saçma bir şey yoktu. İroniktir ki yıkmak istediğim düzenin tam merkezinde duruyordum.
Üstten çöken bir bina.
Bu yaşanan yeni dünyada olanlar böyleydi. Güçlü olan zayıf olanı ezer. Görünüşlerine göre insanlar yargılanır, zulüm görür hatta suçsuzken infaz edilirdi. Değerli olan yaşamların her biri bu yaşanan tarihte değersiz bulunuyordu. Bu kara zihniyet kökünden yok olmalıydı. En azından halkımın geneli bu konuda benim gibi düşünüyordu. Mal sahibi olmayıp yaşamlarını o şekilde sürdürenlere bile üsten asla bakmazdım. Karakterleri benden daha güçlüydü bazılarının. Maddi işlerle ilgilenmiyordum.
Sıcakladığımı hissedince üzerimde olan kırmızı ceketi çıkardım. Ceketin içine giymiş olduğum beyaz salaş, yakası ipli gömlek ile kalmıştım. Bu sessiz odada durdukça her şey kafamın içine doluşup duruyordu. Sağ elimle saçlarımı geriye atıp dişlerimi sıktım.
Dışarı çıksam iyi olacaktı.
Büyük adımlarla ulaştığım kapıyı elimle açtığım gibi karşımda Emery'i bulmuştum. Tahmin edebileceğim biriydi. Gözlerim kısa süre üstünde durdu. Sırası olmadığını düşündüğüm için gözlerimi başka yöne çevirip yoluma devam ettim. Fakat ısrarlı kişiliği olduğu için kolay vazgeçmeyeceğini biliyordum. Öyle de olmuştu. Saniyeler geçmeden giydiği elbisenin eteklerini çekiştirerek peşime takıldı.
"Abi bir sorun var gibi duruyor, ne oldu?"
Hala çatık olan kaşlarımla yan gözle ona baktım. Güzel ufak yüzüne rağmen kızsal konulara ilgi duymayan biriydi. Böyle olması içten içe hoşuma gitsede bazen başına bir iş gelecek diye endişe duyuyordum. "Şimdi olmaz Emery."
Yüzünü endişeli bir ifade ile bana çevirdi. Adımları bana yetişmek için koşturur vaziyetteydi. Zeki kızdı, mimiklerimden yola çıkarak doğruları bulabilen tek kişiydi. Ve dediğimin üstüne de bir daha konuyu kurcalayıp gündeme getirmezdi.
