Acaba gerçekten kötülüğün sızmadığı insanların hep mutlu yaşadığı bir yer var mıydı? Sanmıyorum. Keşfedildikleri gün mutlulukları son buluyordur.
Bu unutulmuş yaşamın güzelliğiydi.
İnsanlık unutmuştu.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Yıllar boyunca duyduğumuz savaş hikayelerinde nice masum, hayalleri ile birlikte toprağa gömüldü. Çoğu unutuldu, bazılarının adı dahi hiç bilinmedi.
Son fırtına dinmeden önce yaşanan bu savaşta, ilerde tarihe karışacak olanlardan sadece biriydi.
Deli gibi koşuyordum.
Ayaklarımın dibindeki çamur ile karışmış kan birikintileri, koştukça yukarı doğru sıçrıyordu. Midem bulanıyor, nefesim kesiliyordu. Ama duramazdım. Koşmak zorundaydım. Dünyanın bu şekilde olduğunu kabullenmek istemiyordum.
Keşke çocuk kalsaydım. Belki o zaman gördüklerimi bir oyunun parçası sanabilirdim.
Büyüyünce çocuk olan ruhlarımız ölüyormuş. Niye büyüdük sanki? Keşke büyümeseydik, herkes çocuk kalsaydı. Keşke.
O zaman zülüm olmazdı. Yerde gördüğüm bu kırmızı, gözyaşı ve yalvarışların acı çığlıkları ile kaplı kan göletini görmek zorunda kalmazdım. Büyüyen insanların aynı kalmadığını küçük yaşta fark etmek zorunda bırakılmıştım. Her geçen zaman daha beterine şahit oluyordum.
Doğruyu bildiği halde yanlış olanı gerçekleştirmek için ileri koşuyordu büyüyen insanoğlu. Bu zihniyeti onlara kimse öğretmemişti, nasıl böyle evrilmişlerdi?
Koşuyordum, çok hızlı koşuyordum. Ayak tabanlarım acıyor, nefesim kesiliyordu. Sadece dursam her şey bitecek gibiydi. Ama yaşama iç güdüsü ile bacaklarım hissizleşene kadar koşmaya devam edecektim. Yaşamak istiyordum.
Dünyanın bir köşesinde insanlığa karşı besleyeceğim ufacık umudu bulacaktım. Terden yüzüme yapışan simsiyah saçlarım yüzümün çeşitli kısımlarına rüzgarın etkisi ile sürünüyordu. Gözlerim dolup durduğu için önümü zar zor görüyordum.
İçimden yardım dilenenin, dinleyeni yoktu. Kimse sesimi yardım etmek için duymak istemiyordu bu savaşta. Biri öldürmek için kabartıyordu kulaklarını diğeri de zaten ölmek üzere olan bedeniyle benimde ona katılmam için yalvarıyordu sesimi duyunca.
Dal parçalarını yüzümü sıyırıp geçtiğini ve kesiklerin canımı yaktığını hissediyordum. Kulaklarım uğulduyordu. Artık ses duymak istemiyordum. Duyduğum sesleri unutmak, bir daha asla hatırlamak istemiyordum. Unutmak istiyordum. Hıçkırıklarım boğazıma takılmıştı.
Ormanın derinliklerine doğru koşarken arkamda birinin beni yakalamaya çalıştığını biliyordum. İkimizden biri pes etmediği sürece sonsuza kadar sürecek gibiydi bu koşuşturma. Koşarken kulağımın dibinden sıyıran okun hızla geçen sesini duyunca kafamı omzumun arkasına hızla çevirdim. Peşimde olan kişi olduğu yerde durmuş, beni elindeki nişan almak için tuttuğu ok ile avlamak istiyordu.
