Şans [+18]

18. bölüm

Sabah kalktığımda diyemeyeceğim çünkü kalkmaya çalıştığımda, sert ama yumuşak birşeyin üzerindeydim.

Hafifçe kalçamı oynattım. Bı anda tutulmamla gözlerimi dehşetle açtım.

Tam arkamda yada benim onun üstünde oturduğum için arkamda olan Murat vardı.

"Günaydın" sesi boğuktu. Göz altları şişti. Uyumamış mıydı?

Umrumda dahi değildi...

Kucağından kalkmak adına doğruldum ama göğüs kısmımdaki acı buna engel olmuştu. Ne kadar hızlı kalkabilirsem o kadar çabuk bu adamdan kurtulurum diye düşündüm.

Ayağa kalktığımda ilk başta yalpaladım. Daha sonra ayakta durmayı başarmıştım. Bu süre içinde birşey demeden sakince oturup beni izlemişti.

Popomda hissettiğim tuhaf cisimle elimi popoma doğru götürdüm. Altımdaki eşofman duruyordu. Acaba regl mı oldum düşüncesiyle elimi eşofmandan içeri soktum.

Elime gelen yumuşak şeyin ne olduğunu anlamaya çalıştım.

Murat'a baktığımda pis pis sırıtıyordu. "Ne bu?!"

Sorduğum soruya cevap vermeden önce kendini oturduğu sandalye tarzı şeyde dikleştirdi.

"Bez" Anlam vermek istercesine ona baktım.

"Şans , bebeğim. Herşeyin bir bedeli var ha?"

"Açık konuş"
"Age play ne biliyor musun?"
Kendi kafamdan 'yaş oyunu' çevirisini yaptım. Ama ne anlamdaydı?

Kafamı iki yana salladım.
"Bebeğim ,sen şimdi bebeğimsin. Ve babacık sana çok iyi bakacak. Yeni hayatına hoşgeldin de. Yada deme zamanla  alışırsın"

Hafif arkaya adımladım. Bacaklarım güçsüzleşmeye başlamıştı. Kendimi düşecek gibi hissediyordum.

Tam yere düşeceğim sırada Murat belimden yakaladı. Beni tek hamlede kucağına aldı.

"Sen bebeksin Şans. Yürüyemezsin"

Dediği şeye karşılık göğsüne indirebildiğim kadar yumruk indirdim.

"Bıraksana beni! Sen psikopatsın. Çantama da nefesime de lanet olsun hatta o uygulamaya da lanet olsun. Bütün hayatın boka batsın. Götüne-"

Büyük eliyle ağzımı kapattı.

(Rahatsız ettim kusura bakmayın . Büyük el zaafım var da o yüzden vurguluyorum. İyi okumalar🍷)

"Bebeğim şimdi yemeğimizi yiyeceğiz. Daha sonra bu ettiğin küfürlerin karşılığını fazlasıyla alacaksın"

Dişlerimi sıktım ve tepinmeye başladım. "Sabit dur!" Bağırışıyla sıçradım.

Bacak tarafım yani bel altım tutmuyordu. Ki bunun için bana ilaç vermesi lazımdı. Yemek yemediğime göre enjekte edilmişti.

Yeni farketmiştim ki depoda değildik.
Farklı bir evdeydik. Mutfağa geldiğimizde görevliler çalışıyordu.

Her ne kadar çırpınsam da beni bırakmadı. Tam o sırada bir görevli bana doğru döndü.

Hassiktir bu....

Merakta kalın hehheheh. Bıdahaki bölüme görüşürüz...