တကယ္လဲ ပင္ပန္းသြားပံုရသည္။ ခုထိၿငိမ္ေနလ်က္။ ခါတိုင္းဆို စကားေတြကိုေပါက္ေပါက္ေဖာက္ေနတာ။
ဆိုဖာေလးေပၚတင္ေပးလိုက္ေတာ့ အလိုက္သင့္ေလးဆင္းသည္။
မ်က္နွာေလးကေတာ့ အနည္းငယ္ႏြမ္းေနသည္။ ကစားကြင္းေခၚသြားမိတာမွားၿပီလားမသိ။
"ခဏေလးေနဦး...ၿပီးရင္ေရခ်ိဳးလိုက္ေနာ္ လန္းသြားေအာင္"
"ဟုတ္ကဲ့"
ၿပီးမွ သူလဲ ကုတ္ကိုခြၽတ္လိုက္ၿပီး သိမ္းဆည္းလိုက္သည္။ သူအရင္ေရခ်ိဳးလိုက္ၿပီး အဝတ္အစားလဲလိုက္၏။
ဆိုဖာေပၚကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ မိုမိုက ပက္လက္ေလး။
အနားသြားလိုက္ေတာ့ မ်က္လံုးေလးဝိုင္းကာၾကည့္လာသည္။
"ေရခ်ိဳးေတာ့ေလ...၁၀နာရီေက်ာ္ေနၿပီ"
"ဟုတ္ကဲ့"
သူေျပာေတာ့ လႈပ္စိလႈပ္စိနွင့္ ထထိုင္သည္။ ၿပီးေနာက္ မတ္တတ္ေလးရပ္ကာ အခန္းတံခါးကိုဦးတည္ေနတာမို႔ သူတားလိုက္၏။
"ဒီမွာဘဲခ်ိဳးလိုက္ေတာ့...ကိုယ္အဝတ္ေတြသြားယူထားလိုက္မယ္...ခဏေနလဲ အိ္ပ္ေတာ့မွာကို"
"ဟုတ္ကဲ့ဦးဈာန္...ဗီဒိုထဲမွအဝတ္ေတြရွိတယ္..ယူခ်င္တာသာယူလာခဲ့ေနာ္..ကြၽန္ေတာ္ခ်ိဳးနွင့္မယ္"
"အင္း သြားေတာ့...တန္းေပၚမွာတဘက္ရွိတယ္"
"ဟုတ္ကဲ့"
တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕နွင့္ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္သြားသည့္မိုမို။သူရိန္ဈာန္လဲ အခန္းထဲမွထြက္လာကာ မိုမို႔၏ အခန္းထဲသို႔လာခဲ့သည္။
ွဗီဒိုရွိရာကိုသြားကာ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေသေသသပ္သပ္ရွိသည့္အဝတ္အစားေလးမ်ား။ဒီကေလးက သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေတာ့ေနတတ္သည္။
စည္းစနစ္လဲက်သည္။ တစ္ခါတစ္ခါ ထိန္းမရသိမ္းမရစားတာေသာက္တာေလးကလြဲလို႔။
သင့္ေတာ္မည့္ အက်ီၤကိုရွာရန္ၾကည့္ေတာ့ မ်က္ခံုးပင့္မိသည္။
အက်ီၤေလးေတြကေသးေသးေလးေတြ။ ပိစိေလးေတြပါ့လား။ ဒါေလးေတြကိုဝတ္တာလား။
Part_13
Start from the beginning
